Het kan verkeren. Tijdens de grote Griekse krisis, die nu al acht jaar aansleept, was er geen rabiater verdediger van de stabiliteitspolitiek die de Duitse minister van financiën Stäuble met de zweep oplegde dan Finland. Sinds de installatie van de centrum-(erg)rechtse regering Sipilä in mei vorig jaar is de toon drastisch veranderd. Niet de Grieken ondergraven de financiële houdbaarheid van de euro (of toch zij niet alleen). Zelfs wie het meest recht is in de leer moet tot zijn schande ondervinden dat hij zijn huishouden niet op orde kan houden.

   

14 september jongstleden was de laatste dag van de ambstermijn van de Finse ambassadrice in Nederland, Liisa Talonpoika.

   

Het valt de kommentatoren in de afwikkeling van de Griekse krisis nauwelijks op, maar de zielloosheid die volgt op de platgeknepen politiek beantwoordt helemaal aan het beeld dat Oostenrijk te zien gaf kort na de oorlog, en Finland zo lang de Koude Oorlog woedde. Landen die geen eigen politiek meer mogen, en dus ook niet kunnen voeren. Bufferzones. Niemandsland. Zoals Griekenland onder ekonomische kuratele is gesteld door Duitsland, zo leefde Finland onder ideologische kuratele van de Sovjet-Unie. Het verklaart ten dele het huidige, onverzoenlijke gedrag van de Finse regering tegenover de Griekse krisisaanpak.

   

Arto Paasilinna, Helse Eendjes. Amsterdam, Wereldbibliotheek 2012, 288 blz.

Zelden een grappiger misdaadroman gelezen dan deze stichtende roman van Arto Paasilinna. Hugo Camps mag dan in De Morgen (3/12/12) beweren dat rechts noch links enig gevoel voor humor hebben (hij kan het echt niet laten om zelfs de voorbereide grappen van Bert De Wever aan ingehouden grimmigheid te wijten), het zegt alles over de verzuring van de fatsoensrakkers (waartoe hij zichzelf, o jee, rekent).

   

In 2011 werd Finland wakker met een kater. Zoals België na Zwarte Zondag twintig jaar eerder, toen het Vlaams Blok een doorbraak forceerde, of zoals LPF in Nederland 26 zetels pakte in de Tweede Kamer (2002) bij de stembusgang een goeie week na de moord op haar leider Pim Fortuyn. Een onbetekenend, sudderend populistisch partijtje, Perussuomalaiset, de "Ware Finnen" - goed voor 1 zetel in 1995 en 1995, 3 in 2003, en wel 5 in 2007 – zorgde voor een zondvloed bij de parlementsverkiezingen.

De Ware Finnen haalden onverwacht 39 zetels en 19 %van de stemmen. Hoewel, niet zo onverwacht. In 2009, het jaar na het uitbreken van de wereldwijde bankenkrisis, skoorde partijleider (en met 3,4 % gesjeesd presidentskandidaat in 2006) Timo Soini het hoogste aantal voorkeurstemmen voor het Europees Parlement. Daarmee konden de aanhangers van de politikoloog Soini, een eenzame katoliek in een volstrekt lutheraans land, zich als leider van de oppositie omturnen van een ksenofobe partij, die zelfs het Zweeds als tweede nationale taal wil afschaffen, tot een behoudsgezinde, nationalistische, en anti-Europese (maar ook lauw anti-Russische) beweging. Soini, in alle opzichten een zwaargewicht, staat ook bekend als een wat bizarre supporter van de Londense voetbaltweedeklasser Milwall – die niet toevallig in de Finse kleuren speelt: blauw en wit.