ஈஸ்டர் நாளான 21-4-2019 அன்று, இலங்கையில் பல கத்தோலிக்க தேவாலயங்களிலும், ஐந்து நட்சத்திர ஹொட்டேல்களிலும் நடந்த தொடர் குண்டுவெடிப்புகளில் 250 அப்பாவி மக்கள் கொல்லப் பட்டனர். ஆயிரக்கணக்கில் காயமடைந்தோர் மருத்துவமனைகளில் அனுமதிக்கப் பட்டுள்ளனர். ஏராளமானோர் இன, மத பேதம் கடந்து குருதிக் கொடை வழங்க முன்வந்தனர்.
நடந்த சம்பவங்களை வைத்துப் பார்க்கும் பொழுது, இது ஒரு சக்தி வாய்ந்த குழுவினரின் நன்கு திட்டமிடப்பட்ட தாக்குதலாகத் தெரிகிறது. தாக்குதல் நடத்தியவர்கள், இதனால் ஏற்படக் கூடிய பின் விளைவுகளை ஆராய்ந்து, தமது இலக்குகளை தெரிவு செய்துள்ளனர்.
இலங்கையில் ஏற்கனவே பௌத்தர்களுக்கும், முஸ்லிம்களுக்கும் இடையில் முரண்பாடுகள் தோன்றியிருந்தன. திட்டமிட்ட கலவரங்களும் நடந்துள்ளன. அப்படி இருந்தும் தாக்குதல் நடத்தியவர்கள் பௌத்த வழிபாட்டு ஸ்தலங்களை குறி வைக்காமல், கிறிஸ்தவ தேவாலயங்களை தாக்கியுள்ளனர். இலங்கையின் வரலாற்றில், இதுவரை காலத்தில் கிறிஸ்தவர்களுக்கும், இஸ்லாமியர்களுக்கும் இடையில் எந்த வன்முறையும் நடக்கவில்லை. இரண்டு சமூகங்களும் இலங்கையில் சிறுபான்மை மதங்களை பிரதிநிதித்துவப் படுத்துகின்றன.
1) குண்டுவெடிப்பில் பலியானவர்கள் பெரும்பாலும் கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவர்கள். தமிழர்கள் மட்டுமல்லாது பெருமளவு சிங்களவர்களும் இதில் அடங்குவார்கள். ஈஸ்டர் நாள் விசேட பூஜை என்பதால் பெருந்தொகையினர் பலியாகியுள்ளனர்.
2) கொழும்பு, நீர்கொழும்பு, மட்டக்களப்பு என்று ஒரே நேரத்தில் பல இடங்களில் குண்டுகள் வெடித்துள்ளன. சரியான திட்டமிடல், ஆட்பலம், ஆயுத பலம், நிதி போன்ற வளங்கள் இல்லாமல் இது சாத்தியமில்லை.
3) மேற்கத்திய பணக்கார சுற்றுலாப் பயணிகள் வந்து தங்கும் ஐந்து நட்சத்திர ஹொட்டேல்களில் குண்டுகள் வெடித்து 30 க்கும் மேற்பட்ட வெளிநாட்டவரும் கொல்லப் பட்டுள்ளனர். அதனால் சர்வதேச சமூகத்தின், குறிப்பாக மேற்கத்திய நாட்டவரின் கவனத்தை இலங்கையின் பக்கம் ஈர்த்துள்ளது.
இந்த குண்டுவெடிப்புகளின் நேரடி விளைவுகளை பார்த்தால், இதனால் ஆதாயமடைவோர் யார் என அறியலாம்.
- இலங்கையில் போர் முடிந்து, கடந்த பத்தாண்டுகளாக ஒரு துப்பாக்கிச் சூடு கூட நடக்காமல் அமைதியாக இருந்த காலத்தில் மீண்டும் இந்தப் படுகொலைகள் நடந்துள்ளன. அண்மைக் காலத்தில் அரசு கொண்டு வந்த புதிய பயங்கரவாத எதிர்ப்பு சட்டத்திற்கு கடும் எதிர்ப்பு கிளம்பி இருந்தது. இனிமேல் அதை நடைமுறைப் படுத்த எந்தத் தடையும் இல்லை.
- இலங்கையில் மீண்டும் ஒரு போர்ச் சூழல் தோன்றினால், அது இந்தியாவையும் பாதிக்கும். டொமினோ கட்டைகள் விழுவது மாதிரி தெற்காசிய நாடுகள் நீண்ட நெடும் போர்களுக்குள் தள்ளப் படலாம். மத்திய கிழக்கிலும் அமைதியாக இருந்த நாடுகளில் திடீர் போர்கள் உருவான வரலாற்றை நாம் ஏற்கனவே கண்டுள்ளோம்.
- குண்டுவெடிப்புகளுக்கு பின்னர் இலங்கை மீதான இஸ்ரேலின் கரிசனை அதிகரிக்க காரணம் என்ன? இலங்கை அரசுக்கு வேண்டிய உதவிகள் செய்யத் தயாராக இருப்பதாக பிரதமர் நெத்தன்யாகு அறிவித்துள்ளார். டெல் அவிவ் நகர சபைக் கட்டிடம் சிறிலங்கா தேசியக் கொடியால் அலங்கரிக்கப் பட்டது. இதன் மூலம் இஸ்ரேல் ஒரே நாளில் சிங்கள தேசியவாதிகளின் மனங்களை வென்றுள்ளது.
- இலங்கை அரசுக்கு உதவும் நோக்கில், அமெரிக்க FBI மற்றும் இராணுவ ஆய்வாளர்கள் இலங்கையில் வந்திறங்கி உள்ளனர். இந்த நேரத்தில் தாம் இலங்கையின் பக்கம் நிற்க வேண்டும் என்று டிரம்ப் அரசு அறிவித்திருந்தது. அதே நேரம், இவ்வளவு காலமும் பேசப்பட்டு வந்த சிறிலங்கா இராணுவம் மீதான போர்க்குற்ற விசாரணைகள் கிடப்பில் போடப் பட்டுள்ளன.
- வடக்கில் இருந்து சிங்கள இராணுவத்தை எடுக்க வேண்டாம் என்று, முன்பு அதே இராணுவத்தை எதிர்த்துப் போரிட்ட புலிகள் இயக்கத் தளபதி ஒருவரின் மனைவியான ஆனந்தி சசிதரன் கூறியுள்ளார். அவர் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு சார்பில் தெரிவுசெய்யப் பட்ட வட மாகாண சபை அமைச்சர். தமிழ்த் தேசியவாதிகளை, அதிலும் தமிழீழத்திற்காக போராடியவர்களையே இவ்வாறு பேச வைத்துள்ளமை ஒரு சிங்களப் பேரினவாத அரசுக்கு கிடைத்த மிகப்பெரிய வெற்றி.
இலங்கையில் நடந்த பயங்கரவாத தாக்குதல்களுக்கு, ISIS இயக்கத் தகவல்களை தெரிவிக்கும் இணையத்தளத்தில் உரிமை கோரப் பட்டுள்ளது. இவர்கள் தான் தற்கொலைத் தாக்குதல்தாரிகள் என்று மூன்று பேரின் படங்களும், அவர்களது இயக்கப் பெயர்களும் வெளியிடப் பட்டுள்ளன. குண்டுவெடிப்புகள் நடந்து மூன்று நாட்களுக்குப் பிறகு இந்த உரிமை கோரல் வந்துள்ளது. இது வழமையான ஐ.எஸ். பாணி அல்ல. பொதுவாக சம்பவம் நடந்த அன்றே உரிமை கோரப்படும்.
நிற்க, சிரியாவில் நடந்த இறுதிப் போரில் தன் வசம் இருந்த சிறு துண்டு நிலப் பகுதியையும் இழந்து விட்ட ஐ.எஸ். இயக்கம் இன்னும் தோற்கடிக்கப் படவில்லை என்று பயங்கரவாத ஆய்வாளர்கள் தெரிவித்தனர்.
அண்மையில் நெதர்லாந்து தொலைக்காட்சியில் பேட்டியளித்த ஒரு டச்சு ஆய்வாளர், "விரைவில் இந்தியா போன்ற இன்னொரு ஆசிய நாட்டில் ஐ.எஸ். புதிய போர் முனையை ஆரம்பிக்கலாம்" என்று கூறியிருந்தார்.
சிரியா விடயத்தில் கூட ஐ.எஸ். இடையில் வந்து குட்டையை குழப்பியது. அப்போது அந்த இயக்கத்திற்கு அமெரிக்கா, இஸ்ரேல், சவூதி அரேபியா, கட்டார், ஆகிய நாடுகள் நேரடியாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ ஆதரவு வழங்கி இருந்தன.
அதே நிலைமை இலங்கையில் அல்லது இந்தியாவில் ஏற்படாது என்பதற்கு என்ன நிச்சயம்? பெரும்பான்மை மக்கள் உணர்ச்சிவசப் படும் முட்டாள்கள். அவர்களை மதவெறியர்களாக மூளைச்சலவை செய்வது இலகு. அதே நேரம் எதிர்த் தரப்பில் உள்ளவர்களை அதே மதத்தின் எதிரிகளாக மாற்றுவதும் இலகு.
இலங்கையில் 290 பேர் பலியாகக் காரணமான பயங்கரவாத தாக்குதல்கள் நாட்டு மக்களை இரண்டாக பிளவுபடுத்துமானால், அதனால் ஆதாயமடைவோர் பலருண்டு. இலங்கையில் இரத்தம் குடிப்பதற்கு ஐ.எஸ். மட்டுமல்ல, அதற்குப் பின்னால் அமெரிக்கா, சவூதி அரேபியா, இஸ்ரேல் போன்ற வல்லரசுகளும் காத்திருக்கின்றன.
இந்தப் பயங்கரவாத குண்டுவெடிப்பு சம்பவங்கள் தொடர்பாக எல்லோரும் ஒரு முக்கிய குற்றவாளியை பற்றிப் பேசத் தயங்குகிறார்கள். அது தான் சவூதி அரேபியா.
இலங்கையில் இஸ்லாமிய மத அடிப்படைவாதம் வளர்வதற்கு முக்கிய காரணம் சவூதி அரேபியா. பாரம்பரியமாக மிதவாதத் தன்மை கொண்ட ஸூபி முஸ்லிம்களை, கடும்போக்கு வஹாபியர்களாக மாற்றியது சவூதிப் பணம் தான்.
கிழக்கிலங்கையில் மாத்திரம் பல நூற்றுக் கணக்கான பள்ளிவாசல்கள், குரான் பாடசாலைகள் சவூதி நிதியில் கட்டப் பட்டுள்ளன. அங்கெல்லாம் சவூதி பாணியிலான வஹாபிச இஸ்லாம் போதிக்கப் பட்ட நேரம் யாராலும் தடுக்க முடியவில்லை.
இலங்கைக்கு சவூதி கலாச்சாரம் இறக்குமதி செய்யப் பட்ட நேரம் மிதவாத முஸ்லிம்கள் அதை எதிர்க்காத காரணம் என்ன? ஒரு காலத்தில் அபாயா அணிவதை விசித்திரமாகக் கருதிய, சேலை அணியும் இலங்கை முஸ்லிம் பெண்கள், எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் அபாயாவை ஏற்றுக் கொள்ளும் நிலைமை எப்படி உருவானது?
இந்தக் கேள்விகளுக்கான ஒரே விடை சவூதி அள்ளிக் கொடுத்த ரியால்கள் பலரது வாய்களை அடைக்க வைத்துள்ளன. சவூதியின் தலையீட்டை சமூக அபிவிருத்திக்கான பங்களிப்பாக கருதிய காலம் ஒன்றிருந்தது. குறிப்பிட்ட சில முஸ்லிம் அமைச்சர்கள் சவூதி நிதியில் தான் தமது தொகுதிகளை அபிவிருத்தி செய்தனர் என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த விடயம்.
சோழியன் குடுமி சும்மா ஆடாது என்பது போல சவூதி நிதியுதவியும் தானமாக கிடைக்கவில்லை. அதற்குப் பின்னால் ஒரு மத அடிப்படைவாத வல்லரசின் மேலாதிக்கக் கனவு இருந்தது. அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்தின் ஆசீர்வாதம் இருந்தது.
இதைப் பற்றி எல்லாம் பேசாமல் நகர்ந்து செல்லும் போக்கானது, எந்தக் காலத்திலும் பிரச்சினையை தீர்க்க உதவப் போவதில்லை. மிதவாத முஸ்லிம்களுக்கும், இடதுசாரிகளுக்கும் சேர்த்து வகுப்பெடுக்கும் சில முஸ்லிம் முற்போக்காளர்கள் கூட இந்த விடயத்தை பற்றிப் பேசாமல் கடந்து செல்கின்றனர்.
இது ஒரு ஜேர்மன் கதை: - அரசியல் படுகொலைகள்.
- இனத்தை காட்டிக் கொடுத்த துரோகிகளை களையெடுத்தல்.
- ஒரு தேசியத் தலைவரின் தோற்றம்.
- ஏக பிரதிநிதி உரிமை கோரல்.
- தேசியவாத கொள்கை உடன்பாடு கொண்ட பிற இயக்கங்கள் மீதான தடை.
- ஏக பிரதிநிதியை ஏற்றுக் கொள்ளாத மாற்று இயக்கத்தவர் மீதான அழித்தொழிப்பு நடவடிக்கை.
இவை இருபதுகளில், முப்பதுகளில் ஜேர்மன் வரலாற்றில் இடம்பெற்ற அரசியல் மாற்றங்கள் அல்லது சம்பவங்கள். ஜெர்மனியில் அன்றைய காலகட்டத்தில் நடந்த சம்பவங்கள் இன்றைய உலக நடப்புகளை நினைவுபடுத்துகின்றன. இந்தத் தகவல்கள் வெளியுலகில் அதிகமாக அறியப் படவில்லை.
முதலாம் உலகப்போரின் முடிவில் ஜெர்மனி தனது ஜென்ம விரோதியான பிரான்சிடம் தோல்வியடைந்தது. போரில் வென்ற பிரான்ஸ், நட்பு நாடுகளுடன் சேர்ந்து சமாதான ஒப்பந்தம் செய்வதற்கு ஜெர்மனியை அழைத்தது. பிரான்சில் வெர்சேய் எனும் இடத்தில் ஒப்பந்தம் கைச்சாத்திடுவதற்கு சென்ற ஜெர்மன் அரசுப் பிரதிநிதிகள், புகையிரதம் மூலம் அழைத்துச் செல்லப் பட்டனர். அவர்கள் போகும் வழியில் இருந்த பிரெஞ்சுக் கிராமங்களில் ஜெர்மன் படைகள் நடத்திய பேரழிவுகளை பார்ப்பதற்கு நிர்ப்பந்திக்கப் பட்டனர்.
சமாதான ஒப்பந்தம் கூட வெற்றி பெற்ற நாடுகளின் உத்தரவுகளுக்கு அடிபணிவதாகத் தான் எழுதப் பட்டிருந்தது. உதாரணத்திற்கு சில: ஜெர்மனி பில்லியன் டாலர் கணக்கான பணத்தை வெற்றி பெற்ற நாடுகளுக்கு நஷ்ட ஈடாக கொடுக்க வேண்டும். ஜெர்மனி தனக்கென இராணுவம், விமானப்படை எதுவும் வைத்திருக்க முடியாது. அல்சாஸ், லொரேன் ஆகிய மாகாணங்களை பிரான்ஸிற்கு கொடுக்க வேண்டும். அதைவிட ஜெர்மனிக்கு பெருமளவு ஏற்றுமதி வருமானம் ஈட்டித்தந்த நிலக்கரி சுரங்கங்கள் உள்ள பகுதிகளில் பிரெஞ்சுப் படைகள் நிறுத்தப்படும். ஜெர்மனிக்கு சொந்தமான ஆப்பிரிக்க காலனிகளை பிரிட்டனுக்கும், பிரான்சிற்கும் விட்டுக் கொடுக்க வேண்டும்.
மேற்படி சமாதான ஒப்பந்தம் அந்நியருக்கு தேசத்தை அடமானம் வைக்கும்செயல் என்பது தெரிந்த போதிலும், ஜெர்மன் அரசுக்கு வேறு வழி இருக்கவில்லை. ஒப்பந்தம் கையெழுத்திட மறுத்தால் மீண்டும் போர் மூண்டு ஜெர்மனி முழுவதும் ஆக்கிரமிக்கப் படும் அபாயம் இருந்தது. அதற்கு மாறாக ஒப்பந்தத்தை ஏற்றுக் கொண்டால், தேசத்தை மறுசீரமைப்பதற்கு சிறிது கால அவகாசம் கிடைக்கும். இதனால் ஜெர்மன் அரசாங்கம் ஒப்பந்தத்தில் எழுதப்பட்ட நிபந்தனைகளை ஏற்றுக் கொண்டு கையெழுத்திட்டது.
தற்போது ஜெர்மன் அரசுக்கு புதிய நெருக்கடிகள் உருவாகின. அதுவரை காலமும் அரசுக்கு விசுவாசமாக போரிட்டு வந்த தேசியவாத இராணுவ அதிகாரிகள் இதை மிகப் பெரிய துரோகமாகப் பார்த்தனர். "அந்நியருக்கு நாட்டை அடகு வைத்த ஜெர்மன் இனத் துரோகிகள்" மீதான வெறுப்புணர்வு அன்று சமூகத்தின் பல மட்டங்களிலும் பரவி இருந்தது. இத்தகைய பின்னணியில், தீவிர வலதுசாரி தேசியவாதிகளின் பயங்கரவாத அமைப்புகள் தோன்றி இருந்தன. முதல் கட்டமாக, "இனத் துரோகிகளை களையெடுப்பது" அந்த தீவிரவாத இயக்கங்களின் நோக்கமாக இருந்தது.
நாஸிகளின் SA இயக்கம் மட்டுமல்லாது, Stahlhelm, Jungdo என்று பல தீவிர தேசியவாத இயக்கங்கள் இரகசியமாக இயங்கி வந்தன. அவற்றின் உறுப்பினர்கள் ஆயுதங்களை கையாளும் பயிற்சி பெற்றிருந்தனர். பல இடங்களில் ஆயுதங்கள் மறைத்து வைக்கப் பட்டிருந்தன. பவாரியா மாநிலத்தின் பொலிஸ் மா அதிபர், வலதுசாரி தீவிரவாதக் குழுக்களை ஆதரித்த படியால், அங்கிருந்து தான் பல அமைப்புகள் இயங்கிக் கொண்டிருந்தன.
முதலாம் உலகப்போரின் முடிவில் ரஷ்யா மாதிரி, ஜெர்மனியிலும் பாட்டாளிவர்க்கப் புரட்சி வெடித்தது. ஆனால், ஜெர்மன் அரசு Freikorps எனும் கூலிப்படையை அனுப்பி புரட்சியை நசுக்கியது. அதன் பிறகு, கம்யூனிஸ்டுகள் நீண்டதொரு ஆயுதப் போராட்டம் நடத்திக் கொண்டிருந்தனர். இருப்பினும் அவர்கள் மிகவும் பலவீனமாக இருந்த படியால் அரசுக்கு நேரடி அச்சுறுத்தலாக இருக்கவில்லை. அதற்கு பதிலாக, தீவிர வலதுசாரி- தேசியவாதிகள் மத்தியில் இருந்து அரசுக்கு அச்சுறுத்தல் வந்தது.
ஒரு காலத்தில் அரசின் கூலிப்படையாக செயற்பட்ட Freikorps படையினர், திடீர் சதிப்புரட்சி மூலம் ஆட்சியைக் கைப்பற்ற முயன்று தோற்றுப் போயினர். அதன் விளைவாக, Freikorps தடைசெய்யப் பட்ட படியால்,OC என்றொரு இரகசிய இயக்கம் உருவாக்கப் பட்டது. சுருக்கமாக OC என்று அழைக்கப்பட்ட இயக்கத்தின் பெயர் "அமைப்புக் குழு". தேசப்பற்று, வெர்சேய் ஒப்பந்த எதிர்ப்பு, மார்க்சிய எதிர்ப்பு, இனவுணர்வு போன்றவற்றை கொள்கைகளாக கொண்டிருந்த OC இயக்கம், அரசியல் படுகொலைகள் மூலம் தனது இலக்கை அடைய எண்ணியது.
அவர்கள் ஜெர்மன் இனத்தை பாதுகாக்க வேண்டுமென்றால், துரோகிகளை களையெடுப்பது அவசியம் என்று கருதினார்கள். பண்டைய ஜெர்மன் சொல்லான பெமே(Feme) என்ற சொல்லின் மூலம் தமது செயல்களை நியாயப் படுத்தினார்கள். பண்டைய ஜெர்மன் சமுதாயத்தில் காணப்பட்ட பெமே நீதிமன்றம், நம்மூர் பஞ்சாயத்து போன்றது. அங்கு வரும் வழக்குகளுக்கு உடனுக்குடன் தீர்ப்பு வழங்கப் படும். அவை சிலநேரம் கொடூரமான தண்டனைகளாகவும் இருக்கலாம். அது மாதிரி, "துரோகிகளுக்கு மரணதண்டனை" என்பது தான் OC அமைப்பினரின் கோஷமாக இருந்தது.
1921 - 1922 ஆகிய இரண்டு வருடங்களுக்குள், ஜெர்மனியில் 350 க்கும் மேற்பட்ட "எதிரிகள்" அல்லது "துரோகிகள்" OC இயக்கத்தால் சுட்டுக் கொல்லப் பட்டனர். அரசியல்வாதிகள், அரச ஊழியர்கள், காட்டிக் கொடுத்தவர்கள், இயக்கத்தை விட்டு ஓடியவர்கள் என்று பலர் OC வன்முறைக்கு பலியானார்கள். அவர்களில் சிலர் மிக முக்கியமான அரசியல் தலைவர்கள். சில வருடங்களுக்கு முன்னர் நடந்த கம்யூனிசப் புரட்சியில் பங்கெடுத்த USPD தலைவர்கள் இருவர் தெருவில் சுட்டுக் கொல்லப் பட்டனர். USPD என்பது, அன்று ஆளும் கட்சியாக இருந்த சமூக ஜனநாயகவாத SPD இலிருந்து பிரிந்த மார்க்சியவாத குழுவினர் ஆவர்.
அதைவிட சில வலதுசாரி அரசியல்வாதிகளும், வலதுசாரி பயங்கரவாதத்திற்கு பலியானார்கள்! அவர்களில் ஒருவர் மாதியாஸ் ஏர்ஸ்பேர்கர்(Mathias Erzberger). கத்தோலிக்க மதப்பற்றாளர். (வலதுசாரி) மத்திய கட்சியின் தலைவர். அவர் போருக்கு எதிராக குரல் கொடுத்த படியாலும், சமாதான தீர்வுத் திட்டத்தை ஆதரித்த படியாலும், தீவிர ஜெர்மன் தேசியவாதிகளால் ஒரு துரோகியாகக் கருதப் பட்டார். அவர் தனது நண்பருடன், மலைப் பகுதியில் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்த நேரம் இரண்டு இளைஞர்களால் சுட்டுக் கொல்லப் பட்டார். அந்த இரண்டு கொலையாளிகளும் வேறு பெயரில் போலிப் பாஸ்போர்ட் செய்து ஹங்கேரிக்கு சென்று பதுங்கி இருந்தனர்.
இருப்பினும், OC வலதுசாரி பயங்கரவாதத்திற்கு பலியான இன்னொரு வலதுசாரி அரசியல்வாதியின் படுகொலை அதுவரை காலமும் நடந்து கொண்டிருந்த அரசியல் கொலைகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது. பிரபல தொழிலதிபராகவும் அமைச்சராகவும் இருந்த வால்டர் ராதேனவ் (Walther Rathenau) வெர்சேய் ஒப்பந்தத்தில் கையெழுத்திட்டமைக்காக தீர்த்துக் கட்டப்பட்ட "துரோகிகளில்" முக்கியமானவர். அத்துடன் அவர் ஒரு பணக்கார யூதராகவும் இருந்த படியால் மேலதிக வெறுப்புக்கு ஆளாகி இருந்தார்.
ராதேனவ் ஒரு வெற்றிகரமான தொழிலதிபராக பெரும் பணம் சம்பாதித்து இருந்தாலும், அவரது அரசியல் இடதுசாரி தன்மை கொண்டதாக இருந்தது. தானும் ஒரு முதலாளி என்ற மமதை இன்றி, நலன்புரி அரசை உருவாக்கி அடித்தட்டு மக்களையும் முன்னேற்றும் வகையில் செல்வத்தை பங்கிட விரும்பியவர். இதற்காக பணக்காரர்கள் மீது அதிகளவு வரி விதிக்கும் திட்டத்தையும் முன்மொழிந்தார். ஐரோப்பிய சந்தைகளை ஒன்று சேர்க்கும் பொருளாதார ஒன்றியம் பற்றிய சிந்தனை கூட அவரிடம் இருந்துள்ளமை ஆச்சரியத்திற்குரியது. அத்தகையதொரு அரசியல்வாதி அன்றைய ஜெர்மன் மக்கள் மத்தியில் பிரபலமாக இருந்ததில் வியப்பில்லை.
ஒரு நாள், பெர்லின் நகரில் சன நடமாட்டம் அதிகமாக உள்ள தெருவொன்றில், காரில் சென்று கொண்டிருந்த அமைச்சர் ராதேனவ் சுட்டுக் கொல்லப் பட்டார். பட்டப் பகலில் இன்னொரு காரில் இருந்த படியே பிஸ்டலால் சுட்டுக் கொன்ற கொலையாளிகள், சம்பவத்தை கண்டு அங்கு கூடிய மக்கள் வெள்ளத்திற்குள் கலந்து தப்பிச் சென்று விட்டனர். ராதேனவ் கொலை செய்யப்பட செய்தி நாடு முழுவதும் எதிரொலித்தது. பெர்லின் நகர மத்தியில் தொழிலாளர்கள் தன்னெழுச்சியாக ஒன்று திரண்டு ஆர்ப்பாட்டம் செய்தனர்.
ஜெர்மன் மக்களின் எதிர்ப்புணர்வு தங்களுக்கு எதிராக திரும்பி இருப்பதை கண்டுகொண்ட கொலையாளிகள் வெளிநாட்டுக்கு தப்பியோட முயற்சித்தார்கள். அது நிறைவேறாத படியால், தீவிர வலதுசாரி நண்பர்களின் வீடுகளில் அடைக்கலம் கோரினார்கள். ஆனால், யாருமே அவர்களுக்கு உதவவில்லை. அவர்களை கண்டுபிடித்துக் கொடுப்பவருக்கு இலட்சக்கணக்கான பணம் சன்மானம் வழங்கப்படும் என அரசு அறிவித்திருந்தது. அதனால் ஊருக்குள் செல்லப் பயந்து காடுகளுக்குள் சுற்றித் திரிந்தார்கள்.
இறுதியில் ராதேனவ் கொலையாளிகள் ஹல்லே நகருக்கு அருகில் இருந்த பாழடைந்த கோட்டை ஒன்றுக்குள் ஒளிந்திருந்தனர். அந்த இடத்தில் வெளிச்சத்தை கண்ட ஊர் மக்கள் பொலிசிற்கு அறிவித்து விட்டனர். அதையடுத்து பெரும் பொலிஸ் படை வந்து கோட்டையை முற்றுகையிட்டது. தாம் இனி தப்ப முடியாது என்பதை உணர்ந்து கொண்ட கொலையாளிகள் துப்பாக்கியுடன் வெளியே வந்து, அங்கு கூடியிருந்த மக்கள் முன்னிலையில் அரசியல் கோஷங்களை எழுப்பினார்கள். அதைத் தொடர்ந்து பொலிசாருடன் துப்பாக்கிச் சமரில் ஈடுபட்டனர். ஒருவன் பொலிஸ் துப்பாக்கிச் சூட்டுக்கு பலியானான். மற்றவன் தன்னைத் தானே சுட்டுக் கொன்றான்.
இந்தச் சம்பவம் நடந்து பதினொரு வருடங்களுக்குப் பிறகு, ஜெர்மனியில் நாஸிகள் ஆட்சியைக் கைப்பற்றி இருந்தனர். நாஸிகள் அந்த இரண்டு கொலையாளிகளையும் "தாயக விடுதலைக்காக உயிர்நீத்த மாவீரர்கள்" என்று கௌரவித்தனர். அவர்கள் கொல்லப் பட்ட கோட்டையில், அரசியல் தலைவர்கள் கலந்து கொண்ட நினைவுகூரும் வைபவம் நடைபெற்றது. ஹிட்லரின் அரசில் அமைச்சராக இருந்த ஹிம்லர், "மாவீரர்களின்" சமாதியில் மலர் வளையம் வைத்து விட்டு உரையாற்றினார். "தாயகத்திற்காக தம்முயிர் ஈந்த மாவீரர்களின் தியாகம் வீண்போகவில்லை என்றும், தற்போதைய ஜெர்மன் தேசிய இராணுவத்தினர் அவர்களது ஆன்மாவை கொண்டிருப்பதாகவும்" புகழாரம் சூட்டினார்.
முப்பதுகளின் தொடக்கத்தில், அமெரிக்கப் பங்குச் சந்தை சரிவுகள் காரணமாக ஏற்பட்ட பொருளாதார நெருக்கடி ஜெர்மனியையும் பாதித்தது. முதலாம் உலகப்போர் நடந்த காலத்தில் கூட எந்தப் பாதிப்புக்கும் உள்ளாகாத ஜெர்மன் பணக்கார வர்க்கத்தினர், நிதி நெருக்கடியால் கடுமையாகப் பாதிக்கப் பட்டனர். பலரது செல்வம் ஒரே நாளில் மறைந்து ஏழைகள் ஆனார்கள். இந்த சந்தர்ப்பத்தில் ஜெர்மனியில் பல்வேறு ஆயுதபாணி இயக்கங்கள் ஆட்சியதிகாரத்தை கைப்பற்றுவதற்காக போராடின.
ஆயுதமேந்திய கம்யூனிஸ்டுகளின் இடதுசாரி சிவப்பு முன்னணிப் படையினர் மீண்டும் தெருக்களில் நடமாடினார்கள். ஹிட்லரின் கீழ் இயங்கிய SA, மற்றும் பல வலதுசாரி ஆயுதக் குழுக்கள், ஒரு பக்கம் சிவப்பு முன்னணிக்கு எதிராகவும், மறுபக்கம் அதிகாரத்தை கைப்பற்றுவதற்காகவும் போராடிக் கொண்டிருந்தனர். இந்தத் தருணத்தில் தேர்தலில் பல இலட்சம் வாக்குகளை பெற்ற நாஸிக் கட்சியை அரசமைக்க வருமாறு ஜெர்மன் ஜனாதிபதி அழைத்தார்.
ஹிட்லர் தேர்தல் ஜனநாயகப் பாதையில் தெரிவுசெய்யப் பட்டிருந்தாலும், அதிகாரத்தை கைப்பற்றியவுடன் பிற கட்சிகள் அனைத்தையும் தடை செய்தார். அதே நேரம் நாஸிக் கட்சிக்குள்ளேயும் முரண்பாடுகள் நிலவின. நீண்ட காலமாக தனித்து இயங்கி வந்த பல்வேறு வலதுசாரி தீவிரவாத அமைப்புகள் நாஸிக் கட்சியுடன் பொது உடன்பாட்டைக் கொண்டிருந்தாலும் ஒரே கட்சியாக கலந்து விடவில்லை. குறிப்பாக, பழைய Freikorps உறுப்பினர்கள் ஹிட்லரின் தலைமையை ஏற்க மறுத்தனர்.
அதுவரை காலமும் ஜெர்மனியில் இருந்து வந்த ஜனநாயக அமைப்புகள், தேர்தல்கள் எல்லாவற்றையும் நாஸிகள் தடைசெய்து விட்டனர். ஜனாதிபதி, பிரதமர் முறைமை ஒழிக்கப் பட்டு, ஹிட்லர் தேசியத் தலைவர் (Führer) ஸ்தானத்திற்கு உயர்த்தப் பட்டார். நாஸிகள் மட்டுமே ஜெர்மன் மக்களின் ஏக பிரதிநிதிகள் என்பதையும், ஹிட்லர் மட்டுமே ஜெர்மனியரின் தேசியத் தலைவர் என்பதையும், ஏனைய தேசியவாத அமைப்புகள் ஏற்றுக் கொள்ள மறுத்தன.
"நீளமான கத்திகளின் இரவு" (Nacht der langen Messer, 30 June - 2 July 1934) என்று அழைக்கப்படும் நாட்களில் ஹிட்லரின் தலைமைத்துவத்திற்கு சவாலாக விளங்கிய மாற்று இயக்கத்தினர் களையெடுக்கப் பட்டனர். அவர்கள் சதிப்புரட்சி மூலம் அதிகாரத்தை கைப்பற்ற முயன்றதாக குற்றம் சுமத்தப் பட்டது. மாற்று இயக்கத் தலைவர்கள், முக்கிய உறுப்பினர்கள், ஹிட்லரின் கையாட்களால் வீடு வீடாக தேடிச் சென்று தீர்த்துக் கட்டப் பட்டனர். குறைந்தது நூறு பேராவது அன்று நடந்த களையெடுப்பில் கொல்லப் பட்டனர்.
ஜெர்மன் தேசியவாதம் ஹிட்லருடன் தொடங்கவில்லை. ஹிட்லர் யாரென்று தெரியாத காலத்திலேயே ஜெர்மனியில் பல்வேறு தேசியவாதக் குழுக்கள் இயங்கி வந்தன. தேசாபிமானம், இனவுணர்வு போன்ற கொள்கை அடிப்படையில் அரசியல் செயற்பாடுகளை கொண்டிருந்தன. தேர்தல் அரசியலில் மட்டுமல்லாது, ஆயுத வன்முறைகளிலும் ஈடுபட்டன. அரசியல் படுகொலைகளை புரிந்தன.
நாஸிகள் அல்லாத ஏனைய வலதுசாரி- தேசியவாத அமைப்புகளை சேர்ந்த உறுப்பினர்களின் ஆயுதப் போராட்டம் தனிநபர் பயங்கரவாதம் என்ற அளவில் தான் இருந்தது. அவர்களால் எதையும் சாதிக்க முடியவில்லை. ஜெர்மன் தேசியத்தின் பேரில் போராடிய பல நூறு இளைஞர்களின் தியாகங்களை சரியாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டவர் ஹிட்லர் மட்டும் தான். SA, OC போன்ற வலதுசாரி தீவிரவாதக் குழுக்களின் போராட்டங்களின் விளைவாகாத் தான் ஹிட்லர் ஆட்சியதிகாரத்தை கைப்பற்றினார்.
அந்தக் காலகட்டத்தில் ஹிட்லரை தமது மீட்பராகக் கண்ட பல்வேறு வலதுசாரி தீவிரவாதக் குழுக்கள், ஹிட்லரின் நாஸிக் கட்சியுடன் சேர்ந்து இயங்குவதற்கு ஆர்வம் காட்டின. அவற்றிற்கு இடையில் ஐக்கிய முன்னணி கூட ஏற்பட்டிருந்தது. ஆனால், ஹிட்லர் அதிகாரத்திற்கு வந்த பின்னர் அனைத்து ஜெர்மன் மக்களுக்கும் தானே தேசியத் தலைவர், தனது நாஸி கட்சியே ஏக பிரதிநிதிகள் என்றும் அறிவித்துக் கொண்டார். அதனை ஏற்றுக் கொள்ளாதவர்களை துரோகிகளாக்கி தீர்த்துக் கட்டினார். காலப்போக்கில் அதையெல்லாம் மறந்து விட்ட ஜெர்மன் மக்கள், ஹிட்லரை தேசியத் தலைவராக ஏற்றுக் கொள்ளப் பழகி விட்டனர்.
இது ஒரு ஜெர்மன் கதை.
9 நவம்பர் 1918, "ஜெர்மன் சோஷலிசக் குடியரசு" பிரகடனம் செய்யப் பட்டது. கீல், ஹம்பூர்க், பிறேமன், முன்சென், பெர்லின் ஆகிய பல ஜெர்மன் நகரங்களில் தொழிலாளர்கள் ஆட்சியதிகாரத்தை கைப்பற்றினார்கள். ஜெர்மன் தேசியக் கொடி இறக்கப்பட்டு, செங்கொடி ஏற்றப் பட்டது. அந்த நகரங்களில் "Räte" எனும் தொழிலாளர் மன்றங்கள் (ரஷ்யாவில் சோவியத் மாதிரி) உருவாகி இருந்தன.
நீங்கள் இந்த வரலாற்றுத் தகவல்களை இதற்கு முன்னர் கேள்விப் பட்டிரா விட்டால் ஆச்சரியப் படாதீர்கள். புதிய தலைமுறை ஜெர்மனியர்களுக்கு கூடத் தெரியவிடாமல் மூடி மறைக்கப் படுகிறது. ஜெர்மனியில் கம்யூனிசப் புரட்சி நடந்தது என்ற தகவலே பலருக்கு புதிதாக இருக்கலாம். அந்தப் புரட்சி தோல்வியில் முடிந்திருந்தாலும், முதலாளித்துவ அரசுகளும், ஊடகங்களும் அப்படியான தகவல்களை இருட்டடிப்பு செய்வதில் முனைப்புடன் செயற்பட்டு வருகின்றன.
நவம்பர் 1918, முதலாம் உலகப்போரில் தோல்வியடைந்த காரணத்தால், ஜெர்மன் சக்கரவர்த்தியின் பதவிக்காலமும் முடிவுக்கு வந்தது. தோல்விக்கு மேல் தோல்வியை சந்தித்து வந்த ஜெர்மன் இராணுவம், அப்போது தேசத்தின் எல்லையை பாதுகாப்பதற்கான தற்காப்புப் போரில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தது. உள்நாட்டில் உணவுப் பற்றாக்குறை காரணமாக மக்கள் பசியால் வாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். பெரும்பான்மை ஜெர்மன் மக்கள் போரை விரும்பவில்லை. பசி, பட்டினியால் வாடிய மக்களிடம் தேசியப் பெருமிதம், இனவுணர்வு எதுவும் செல்லுபடியாகவில்லை. அதனால், அன்றைய ஜெர்மனி முழுவதும் போருக்கு எதிரான குரல்களே அதிகமாக கேட்டன.
4.11.1918, வட ஜெர்மனியின் துறைமுக நகரமான 'கீல்" (Kiel) பதற்றமாக காட்சியளித்தது. சுமார் ஐயாயிரம் பேர் தெருக்களில் இறங்கி ஆர்ப்பாட்டம் செய்தனர். அவர்களின் கைகளில் செங்கொடிகள் பறந்தன. "சமாதானமும் உணவும் வேண்டும்!", "அப்பாவிகளை விடுதலை செய்!" போன்ற சுலோகங்கள் எழுதப்பட்ட பதாகைகள் காணப்பட்டன. அவர்கள் கீல் சிறைச்சாலையில் அடைக்கப் பட்டிருந்த தமது தோழர்களை விடுதலை செய்ய வேண்டுமென்று கோரி ஆர்ப்பாட்டம் செய்தனர்.
வடக்கே உள்ள கீல் நகரை அண்டிய சர்வதேச கடல் பகுதியில், பிரிட்டிஷ் கடற்படையும், ஜெர்மன் கடற்படையும் யுத்தத்தில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்தன. அந்தப் போரில் ஜெர்மனிக்கு தோல்வி நிச்சயம் என்பது தெரிந்தும், பிரிட்டிஷ் கப்பல்கள் மீது தாக்குதல் நடத்துமாறு ஜெர்மன் தளபதிகள் உத்தரவிட்டனர். ஆனால், மாலுமிகள் உத்தரவுக்கு கட்டுப்பட மறுத்தனர். ஊரில் தமது உறவுகள் பசியால் வாடிக் கொண்டிருக்கையில், தாம் இங்கே போரிடுவது யாருக்காக என்று குமுறினார்கள்.
தளபதிகளின் உத்தரவுக்கு கீழ்ப்பட மறுத்த மாலுமிகள், இயந்திரங்களை நிறுத்தி, கப்பல்களை கரைக்கு கொண்டு வந்தனர். கலகம் செய்த குற்றச்சாட்டில், 47 மாலுமிகள் கைது செய்யப் பட்டு சிறையில் அடைக்கப் பட்டனர். கைது செய்யப் பட்ட மாலுமிகளின் விடுதலையை வலியுறுத்தி, சக மாலுமிகள் மட்டுமல்லாது கப்பல் கட்டும் தளத்தில் இருந்த தொழிலாளர்களும் சேர்ந்து போராடினார்கள்.
தெருக்களில் குழுமிய ஆர்ப்பாட்டக்காரர்கள் மத்தியில் சோஷலிச அரசியல் ஆர்வலர்கள் அனல் பறக்கப் பேசினார்கள். அவர்கள் பெரும்பாலும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முன்னோடியான USPD உறுப்பினர்களாக இருந்தனர். சிறையில் இருந்த 47 மாலுமிகளை விடுதலை செய்வதற்காக, ஆயிரக்கணக்கான ஆர்ப்பாட்டக்கரார்கள் கடற்படை முகாமை நோக்கி அணிவகுத்து சென்றனர். அவர்களை தடுத்து நிறுத்திய கடற்படை அதிகாரி, கூட்டத்தை கலைப்பதற்கு துப்பாக்கிப் பிரயோகம் செய்யுமாறு தனது வீரர்களுக்கு உத்தரவிட்டார். அந்த சம்பவத்தில் எட்டுப் பேர் கொல்லப் பட்டனர். பலர் படுகாயமடைந்தனர்.
புரட்சியில் முதல் களப்பலியான தோழர்களின் மரணத்தைக் கண்டு புரட்சியாளர்கள் பின்வாங்கவில்லை. மாலுமிகள் இன்னும் பல போர்க் கப்பல்களின் கட்டுப்பாட்டை கைப்பற்றினார்கள். அங்கிருந்த சிறு ஆயுதங்களை கைப்பற்றினார்கள். அந்த ஆயுதங்களை கொண்டு கீல் நகரில் இருந்த இராணுவ ஆயுதக் களஞ்சியங்கள் கொள்ளையிடப் பட்டன. ஒரு சில மணிநேரங்களில் கீல் நகரம் முழுவதும் புரட்சியாளர்களின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்து விட்டது. முன்பு துப்பாக்கிப் பிரயோகம் செய்து தடுத்த கடற்படை முகாம் அதிகாரி, வேறு வழியின்றி சிறை வைத்திருந்த மாலுமிகளை விடுதலை செய்தார்.
அப்போது சமூக ஜனநாயகக் கட்சி தான் ஜெர்மன் பாராளுமன்றத்தில் பெரும்பான்மை ஆசனங்களை கொண்டிருந்தது. பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில், சோஷலிச குறிக்கோள் கொண்ட பாட்டாளி வர்க்கக் கட்சியாக ஆரம்பிக்கப் பட்ட சமூக ஜனநாயகக் கட்சி (SPD), புரட்சி நடந்த நேரத்தில் கொள்கையற்ற முதலாளித்துவ அரசியல் கட்சியாக சீரழிந்து போயிருந்தது. லெனின் அவர்களை "திருத்தல்வாதிகள்" என்று குறிப்பிட்டு பேசினார்.
SPD எப்போதோ தனது கொள்கையை கைவிட்டு விட்டு, சாதாரண அரசியல் கட்சியாகி ஜெர்மன் தேசியத்தை ஆதரித்தது. "தாய்நாட்டை பாதுகாக்கும் போருக்கு" முழுமையான ஒத்துழைப்பு வழங்கியது. "ஏகாதிபத்திய போரை ஆதரிப்பது சோஷலிசக் கொள்கைக்கு முரணானது" என்று கூறி போரை எதிர்த்த கட்சி உறுப்பினர்கள் வெளியேற்றப் பட்டனர். "நான் இங்கே ஜெர்மானியர்களை மட்டுமே பார்க்கிறேன், கட்சிகளை அல்ல." என்று சக்கரவர்த்தியால் புகழப் படும் அளவிற்கு, சமூக ஜனநாயக் கட்சி ஆளும் வர்க்கத்திற்கு முண்டு கொடுத்து வந்தது.
ஜெர்மன் அதிகார வர்க்கத்துடன் ஒத்தோடிய சமூக ஜனநாயக் கட்சியின் தலைவர்களில் ஒருவரான நொஸ்கே, கீல் நகர புரட்சியை அடக்குவதற்காக அனுப்பி வைக்கப் பட்டார். நொஸ்கே ஒரு முதலாளித்துவ ஆளும் வர்க்க கைக்கூலி என்ற உண்மையை அறியாத தொழிலாளர்கள், அவரை வரவேற்று தோளில் தூக்கி வைத்து ஊர்வலமாக அழைத்து சென்றனர். இதே நொஸ்கே தான் புரட்சியை காட்டிக் கொடுத்து, தொழிலாளர்கள் மீது அடக்குமுறையை ஏவி விடப் போகிறார் என்ற உண்மையை, அன்றைய தினம் தொழிலாளர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை.
ஆரம்பத்தில் தொழிலாளர்கள் பக்கம் நிற்பதைப் போன்று நடித்த நொஸ்கே, புரட்சியை நீர்த்துப் போக வைக்கும் நடவடிக்கைகளில் இறங்கினார். "பிரிட்டன் படையெடுக்கும் அபாயம்" இருப்பதாக பயமுறுத்தி, மாலுமிகளை மீண்டும் போர்முனைக்கு அனுப்பும் வகையில் உரையாற்றினார். நொஸ்கேயின் துரோகம் ஓரளவு வெற்றி பெற்றது. ஆனால், அது கீல் நகரில் மட்டுமே சாத்தியமானது. யாரும் எதிர்பாராதவாறு அடுத்த சில நாட்களில் கடலை அண்டிய பிற நகரங்களுக்கும் புரட்சி பரவி விட்டது.
5 நவம்பர், லுய்பேக் (Lübeck) நகரம் புரட்சிகர மாலுமிகளின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்தது. 6 நவம்பர், குக்ஸ்ஹாவன் (Cuxhaven), பிறேமன்(Bremen), அத்துடன் ஜெர்மனியின் மிகப் பெரிய துறைமுக நகரமான ஹம்பேர்க்(Hamburg) ஆகிய நகரங்கள் தொழிலாளர் சோவியத்துகளின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்து விட்டன. ஹம்பேர்க் நகரத்தின் பிராந்திய பத்திரிகை "செங்கொடி" என பெயர் மாற்றப் பட்டு வெளியிடப் பட்டது.
அடுத்து வந்த சில நாட்களில் இன்னும் பல வட- மத்திய ஜெர்மன் நகரங்களில் தொழிலாளர்களும், படையினரும் கிளர்ந்தெழுந்து அரசாங்க கட்டிடங்களை கைப்பற்றினார்கள். தொழிற்சாலைகளும் அவர்களது கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்தன. அங்கெல்லாம் தொழிலாளர் மன்றங்கள் (சோவியத்) ஆட்சியதிகாரத்தை நிலைநாட்டின. 8 நவம்பர், மேற்கு ஜெர்மன் நகரமான கெல்ன் (ஆங்கிலத்தில்: Cologne) வரை புரட்சி பரவி விட்டது. அதையடுத்து பிராங்க்பெர்ட், மியூனிச், லைப்சிக், மக்டபூர்க் ஆகிய பிற நகரங்களும் புரட்சியாளர்களின் வசமாகின. 9 நவம்பர், ரயில் வண்டிகளில் செங்கொடி ஏந்திய தொழிலாளர்கள் தலைநகர் பெர்லினை நோக்கி சென்று கொண்டிருந்தனர்.
9.11.1918, பெர்லின் நகரம். ஜெர்மன் புரட்சிக்கு தலைமை தாங்கிய நாயகனை காண்பதற்காக மக்கள் வெள்ளம் கூடி இருந்தது. நகர மத்தியில் இருந்த பெருந் தெரு ஒன்றில், கனரக வாகனம் ஒன்றின் பின்பகுதி பெட்டி மேடை போன்று மாற்றப் பட்டிருந்தது. அதில் தாவி ஏறிய மனிதர் "புதிய ஜெர்மனி உருவாகி விட்டது" என்று முழங்கினார். அவர் பெயர் கார்ல் லீப்னெக்ட். ஜெர்மன் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஸ்தாபகர்களில் ஒருவர். "சோஷலிசம் வாழ்க, சர்வதேச பாட்டாளிவர்க்கம் வாழ்க!" கார்ல் லீப்னெக்ட் முழக்கமிட்டதும், ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் கைதட்டி ஆரவாரித்தனர்.
கார்ல் லீப்னெக்ட், இரண்டரை வருடங்களுக்கு முன்னர் போருக்கு எதிராக ஆர்ப்பாட்டம் செய்த குற்றச்சாட்டில் கைது செய்யப் பட்டு சிறைத்தண்டனை அனுபவித்தவர். அன்று அவர் உறுப்பினராக இருந்த சமூக ஜனநாயகக் கட்சி தான் அவரைக் கைது செய்து சிறையில் அடைத்தது. லீப்னெக்ட் மட்டுமல்ல, ரோசா லக்சம்பேர்க், இன்னும் பல கட்சி உறுப்பினர்களும் போர் எதிர்ப்பு நடவடிக்கைகளுக்காக கைது செய்து சிறையில் அடைக்கப் பட்டிருந்தனர். அவர்கள் சிறைக் கைதிகளாக இருந்த காலத்தில், "சுதந்திர சமூக ஜனநாயகக் கட்சி"(USPD) பெயரில் இயங்கினார்கள்.
9 நவம்பர் 1918 ம் ஆண்டு, "ஜெர்மன் சோஷலிசக் குடியரசு" பிரகடனம் செய்யப் பட்டது. கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் கார்ல் லீப்னெக்ட், பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களுக்கு மத்தியில் அந்த அறிவிப்பை வெளியிட்டார். உண்மையிலேயே அன்று ஜெர்மனியில் மன்னர் ஆட்சி முடிவுக்கு வந்து, அரசு இல்லாத வெற்றிடம் ஏற்பட்டிருந்தது. இந்த குழப்பகரமான சூழ்நிலையில் இரண்டு அறிவிப்புகள் வந்தன. ஒன்று, கம்யூனிஸ்டுகளின் "சோஷலிச ஜெர்மன் குடியரசு". மற்றது, சமூக ஜனநாயகவாதிகளின் "சுதந்திர ஜெர்மன் குடியரசு".
சமூக ஜனநாயகக் கட்சியை சேர்ந்த பிரீட்ரிஷ் எபேர்ட்(Friedrich Ebert), பிலிப் ஷைடேமன்(Philipp Scheidemann) இருவரும் சேர்ந்து இடைக்கால அரசை பொறுப்பேற்பதாக ஜெர்மன் பாராளுமன்றத்தில் அறிவித்தனர். ஜெர்மனியில் "போல்ஷெவிக் தீவிரவாதம்" வருவதற்கு அனுமதிக்க மாட்டோம் என்று சூளுரைத்தனர். அந்த நேரம், கார்ல் லீப்னெக்ட் போன்ற கம்யூனிஸ்டுகள் சமூக ஜனநாயகக் கட்சிக்குள் "ஸ்பார்ட்டசிஸ்ட் குழு" என்ற பெயரில் இயங்கி வந்தனர். அவர்களுக்கு ரஷ்யாவிலிருந்து லெனினின் போல்ஷெவிக் கட்சியினர் ஆதரவளித்து வந்தனர்.
அடுத்து வந்த இரண்டு மாதங்களும் பெர்லின் நகரில் திடீர் திருப்பங்கள் ஏற்பட்டன. வன்முறையும், கலவரமும் நாளாந்த நிகழ்வுகளாகின. பல தொழிற்சாலைகள் தொழிலாளர்களின் கட்டுப்பாட்டில் கொண்டு வரப் பட்டன. வீதிகளில் தடையரண்கள் போட்டு, கட்டுப்பாட்டுப் பிரதேசங்கள் உருவாக்கப் பட்டன. அங்கு ஆயுதமேந்திய புரட்சியாளர்கள் காவல் கடமையில் ஈடுபட்டனர். ஜெர்மனியில் உள்நாட்டுப் போர், அதாவது வர்க்கப் போர் நிதர்சனமானது.
புரட்சியாளர்களில் பெரும்பாலானோர் ஸ்பார்ட்டசிஸ்ட் குழுவை சேர்ந்தவர்களாக இருந்தனர். அவர்கள் நடைமுறையில் உள்ள அரசை தூக்கியெறிந்து விட்டு பாட்டாளிவர்க்க அரசை கொண்டு வருவதை குறிக்கோளாக கொண்டிருந்தனர். ஆனால், அது ரஷ்யாவில் நடந்ததைப் போன்று இருக்காது என்றனர். (அதாவது, இடைக்கால அரசை ஆயுதமுனையில் தூக்கியெறிய விரும்பவில்லை.) அவர்களுடன் முரண்பட்ட மாற்றுக் கருத்தாளர்களும் இருந்தனர். அனேகமாக, போரை முடிவுக்கு கொண்டு வருதல், பஞ்சத்தை போக்குதல் போன்ற உடனடி கோரிக்கைகளின் அடிப்படையில் தான் அவர்கள் ஒன்று சேர்ந்திருந்தனர்.
இதே நேரத்தில், பாராளுமன்றத்திற்குள்ளும் முரண்பாடுகள் வெடித்தன. சமூக ஜனநாயகக் கட்சியினர் "போல்ஷெவிக் தீவிரவாதத்தை" ஏற்றுக் கொள்ள முடியாது என்று விடாப்பிடியாக நின்றனர். டிசம்பர் மாதக் கடைசியில், பாராளுமன்ற அரசியலில் இருந்து வெளியேறிய கார்ல் லீப்னெக்ட், ரோசா லக்சம்பேர்க் போன்றோர் ஜெர்மன் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை (KPD) ஸ்தாபித்தனர். அவர்கள் அடி மட்ட மக்கள் திரளில் இருந்து சோஷலிசப் புரட்சி முன்னெடுக்கப் பட வேண்டும் என்று அறிவித்தனர். "சோஷலிசத்திற்கான போராட்டம் மக்களால் நடத்தப் பட வேண்டும். ஒவ்வொரு தொழிற்சாலையிலும் முதலாளிக்கு எதிரான பாட்டாளிவர்க்கத்தின் போராட்டமாக நடக்க வேண்டும்." என்ற அறைகூவலுக்கு மக்கள் அணிதிரண்டனர். நாடு முழுவதும் வேலைநிறுத்தப் போராட்டங்கள் நடந்தன. பெர்லின் நகரில் பல இடங்களில் துப்பாக்கிச் சமர்கள் நடந்தன.
1919 ம் ஆண்டு தொடக்கத்தில், ஜெர்மனியிலும் புரட்சி வெடித்து அது விரைவில் சோஷலிச நாடாகும் வாய்ப்புகள் தென்பட்டன. சமூக ஜனநாயகவாதிகளின் பாராளுமன்ற அரசாங்கத்தால் நிலைமையை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. சமூக ஜனநாயகத் தலைவர்கள் இராணுவ அதிகாரிகளின் உதவியை நாடினார்கள். மேல்தட்டு மத்தியதர வர்க்கத்தில் இருந்து வந்த தீவிர தேசியவாதிகளான இராணுவ அதிகாரிகள் தமது இருப்புக் குறித்து அச்சமடைந்திருந்தனர். புரட்சி வென்றால் அவர்களது தலைகளும் உருளும் என்று தெரிந்து வைத்திருந்தனர்.
பிரைகொர்ப்ஸ் (Freikorps) எனப்படும் தேசியவெறி கொண்ட கூலிப்படை இராணுவம் பெர்லினுக்கு வரவழைக்கப் பட்டது. அவர்கள் ஆயுதமேந்திய புரட்சியாளர்களுடன் மோதினார்கள். கடுமையான துப்பாக்கிச் சமருக்குப் பின்னர் தொழிற்சாலைகள், அரச கட்டிடங்களில் இருந்து தொழிலாளர்கள் வெளியேற்றப் பட்டனர். செங்கொடிகள் கிழித்தெறியப் பட்டன. இருப்பினும், பல கட்டிடங்களில் மறைந்திருந்த புரட்சியாளர்கள் சினைப்பர் தாக்குதல் நடத்திக் கொண்டிருந்தனர். இதனால், பெர்லின் நகரம் முழுவதும் யுத்தகளமாக காட்சியளித்தது.
10-13 மார்ச், புரட்சியாளர்களின் கோட்டையாக கருதப்பட்ட கிழக்கு பெர்லின் பகுதியை பிரைகொர்ப்ஸ் படையினர் சுற்றி வளைத்தனர். சில அற்பக் காரணங்களுக்காகக் கூட பொது மக்கள் சுட்டுக் கொல்லப் பட்டனர். ஒரு அரசாங்க அலுவலகத்தில் மாதக் கணக்காக கிடைக்காத சம்பளப் பணத்தை கேட்டு தகராறு செய்த முப்பது மாலுமிகள், சுவரில் நிற்க வைத்து சுட்டுக் கொல்லப் பட்டனர். பெர்லின் நகரில் மட்டும் ஒரு வாரத்திற்குள் குறைந்தது பத்தாயிரம் பேரளவில் படுகொலை செய்யப் பட்டனர். புரட்சியாளர்கள் மட்டுமல்லாது, வேலைநிறுத்தம் செய்த தொழிலாளர்கள், ஆதரவு தெரிவித்த மக்களும் ஈவிரக்கமின்றி சுட்டுக் கொல்லப் பட்டனர்.
ஏற்கனவே, 15 ஜனவரி 1919 அன்று, கம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தலைவர்களான ரோசா லக்சம்பேர்க், கார்ல் லீப்னெக்ட் இருவரும் பிரைகொர்ப்ஸ் படையினரால் கடத்தப் பட்டு, சில மணிநேரங்களின் பின்னர் சுட்டுக் கொல்லப் பட்டனர். தலைவர்கள் படுகொலை செய்யப் பட்டதும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி சிதறிப் போனது. தொழிலாளர்களின் புரட்சிக்கு அரசியல் தலைமைத்துவம் கொடுத்த சக்தி முற்றாக அழித்தொழிக்கப் பட்டது. இதனால், பெர்லினில் மட்டுமல்லாது ஜெர்மனி முழுவதும் புரட்சி நசுக்கப் பட்டு விட்டதாக அரசாங்கம் பெருமூச்சு விட்டது. இருப்பினும், கம்யூனிஸ்டுகள் ஓயவில்லை. அவர்கள் தோற்கடிக்கப் படவுமில்லை. தலைநகரை தவிர்த்து, ஜெர்மனியின் பிற பகுதிகளில் உள்நாட்டுப் போர் தொடர்ந்தது.
மிக விரைவில், சமூக ஜனநாயக கட்சி அரசாங்கம் தனது முட்டாள்தனமான செயலுக்கு அல்லது துரோகத்திற்கு விலை கொடுக்க வேண்டிய காலம் வந்தது. 1920 ம் ஆண்டு, பிரைகொர்ப்ஸ் கூலிப்படையினரின் ஆயுதங்களை களையப் போவதாக அரசாங்கம் அறிவித்தது. அதற்கு எதிர்ப்புத் தெரிவித்த பிரைகொர்ப்ஸ் படையினர் பெர்லின் நகரில் ஒரு சதிப்புரட்சியை நடத்தினார்கள். இதனால், ஜெர்மன் அரசாங்கம் தெற்கே உள்ள ஸ்டுட்கார்ட் நகருக்கு இடம்பெயர்ந்தது.
சமூக ஜனநாயகக் கட்சி அரசாங்கம் வீழ்ந்ததும், அந்த வெற்றிடத்தை பயன்படுத்தி கம்யூனிஸ்டுகள் மீண்டும் தலையெடுத்தனர். அவர்களது அறைகூவலை ஏற்று, பன்னிரண்டு மில்லியன் தொழிலாளர்கள் வேலை நிறுத்தம் செய்யுமளவிற்கு, அப்போதும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி பலமாக இருந்தது. அதே நேரம், ரோசா லக்சம்பேர்க் போன்ற லெனினுடன் கொள்கை முரண்பாடு கொண்ட தலைவர்களின் மறைவுக்குப் பின்னர், ஜெர்மன் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி வேறுவழியின்றி ரஷ்ய போல்ஷெவிக் கட்சியின் தலைமைத்துவ வழிகாட்டலின் கீழ் வந்தது. லெனினிசத்தை ஏற்றுக் கொள்வதாக அறிவித்தது.
ஜெர்மனியில் கம்யூனிஸ்டுகள் இன்னமும் தோற்கடிக்கப் படவில்லை என்ற உண்மை வலதுசாரி அரசியல்வாதிகளின் வயிற்றில் புளியைக் கரைத்தது. நிலைமை இப்படியே நீடித்தால், இன்னும் சில வருடங்களில் ரஷ்ய போல்ஷேவிக்குகளின் உதவியுடன், ஜெர்மனியில் கம்யூனிஸ்டுகள் அதிகாரத்திற்கு வந்து விடுவார்கள் என்று அஞ்சினார்கள். அன்று கம்யூனிச அபாயத்தை தடுத்து நிறுத்த வேண்டும் என்று ஒற்றைக்காலில் நின்ற வலதுசாரி அரசியல்வாதிகளில் ஒருவர் தான் அடோல்ப் ஹிட்லர். இராணுவத்திற்குள் இருந்த வலதுசாரிகளும், முன்பு புரட்சியை நசுக்கிய பிரைகொர்ப்ஸ் கூலிப்படையினரும் ஹிட்லரை ஆதரித்தார்கள்.
இதற்குப் பிறகு நடந்த வரலாறு பலருக்குத் தெரிந்திருக்கலாம். ஹிட்லர் ஆட்சியை கைப்பற்றிய பின்னர், மர்மமான முறையில் பாராளுமன்ற கட்டிடம் தீப்பிடித்து எரிந்தது. அந்த சம்பவத்திற்கு காரணம் கம்யூனிஸ்டுகள் என்று பழிபோடப் பட்டது. அதைத் தொடர்ந்து நாடு முழுவதும் இருந்த கம்யூனிஸ்ட் கட்சியினரும், ஆதரவாளர்களும் வேட்டையாடப் பட்டனர். ஏராளமானோர் கைது செய்யப் பட்டு சிறைகளில் அடைக்கப் பட்டனர். அவர்களில் பலர் பிற்காலத்தில் தடுப்பு முகாம்களில் நச்சுப் புகை அடித்துக் கொல்லப் பட்டனர்.
நாஸி சர்வாதிகார அடக்குமுறை காரணமாக, பல்லாயிரக் கணக்கான கம்யூனிஸ்டுகள், இடதுசாரிகள் நாட்டை விட்டு வெளியேறினார்கள். அவர்கள் சோவியத் யூனியன், நெதர்லாந்து, பிரான்ஸ், பிரித்தானியா,அமெரிக்கா என்று பல நாடுகளுக்கும் அகதிகளாக சென்று அரசியல் தஞ்சம் கோரினார்கள். குறிப்பாக, சோவியத் யூனியனுக்கு அகதிகளாக சென்றவர்கள் இரண்டாம் உலகப்போர் முடிந்த பின்னர் திரும்பி வந்தனர். பலர் ஏற்கனவே சோவியத் செம்படையில் சேர்ந்து நாஸிப் படையினருக்கு எதிராக போரிட்டிருந்தனர். அந்த ஜெர்மன் அகதிகள் தான் சோஷலிச கிழக்கு ஜெர்மனிக்கு (DDR) அடித்தளம் இட்டனர்.
//ஒடுக்கப்படும் தேசிய இனத்தின் எந்த பூர்ஷுவா தேசியவாதத்திலும், ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான பொதுவான ஜனநாயகத் தன்மை ஒன்று இருக்கின்றது. இந்த தன்மையைத் தான், நிபந்தனையேதும் இன்றி நாங்கள் ஆதரிக்கின்றோம். அதே சமயத்தில், தேசியத் தனித்துவத்தை நோக்கிய போக்கிலிருந்து, இந்த ஜனநாயகத் தன்மை முற்றிலும் வேறானது, என்பதை நாம் புரிந்து கொள்கிறோம். யூதர்களை ஒடுக்கும் போலிஷ் பூர்ஷுவாக்களின் போக்கையும் மற்றும் அது போன்றவற்றையும் எதிர்த்து நாம் போராடுகின்றோம்.// - லெனின் ( தேசிய இனங்களின் சுயநிர்ணய உரிமை)
//ஜனநாயகம் என்பது, பொதுவாக சொல்லப்போனால், சண்டை போடும் குணமுள்ள, ஒடுக்கும் தன்மையுள்ள தேசியவாதத்திற்கும் இயைந்ததாகும். அரசின் எல்லைகளுக்குள் எந்த ஒரு தேசிய இனத்தையும் பலவந்தமாக பிடித்து வைத்திருப்பதை அறவே ஒதுக்கி விடும் ஜனநாயகம் வேண்டுமென்று பாட்டாளி வர்க்கம் கோருகின்றது. எனவே, சுயநிர்ணய உரிமையை மீறாமல் இருக்கும் பொருட்டு.... பிரிந்து போவதற்கு சாதகமாக வாக்களிப்பது அல்ல, பிரிந்து போகும் பிரதேசமானது தானே அப் பிரச்சினையை முடிவு செய்து கொள்ளும் என்ற உரிமைக்கு சாதகமாக வாக்களிப்பதே நம்முடைய கடமை. விவாகரத்து செய்து கொள்வதற்கு உரிமை என்றால், அதற்கென விவாகரத்தை ஆதரித்து ஒருவன் வாக்களிக்க வேண்டியதில்லை.//- வி.இ. லெனின் (தேசிய இனப் பிரச்சினைகளும் பாட்டாளிவர்க்க சர்வதேசியவாதமும்)
லெனினின் சுயநிர்ணய உரிமைக் கோட்பாடு, உண்மையில் "பிரிட்டிஷ் காலனியான இந்தியாவை விடுதலை செய்யும் உள்நோக்கம் கொண்டது" என்று பிரிட்டன் நம்பியது. அதனால், செம்படைகளுக்கு எதிராக போரிட்டுக் கொண்டிருந்த, சார் மன்னனுக்கு ஆதரவான வெண் படைகளுக்கு பிரிட்டன் உதவியது. மத்திய ஆசியா போல்ஷெவிக் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வருவதை தடுத்து நிறுத்துவது அதன் நோக்கமாக இருந்தது.
ரஷ்யாவில் லெனின் தலைமையிலான போல்ஷெவிக் புரட்சி, நீண்ட காலம் நிலைக்கப் போவதில்லை என்றே அந்தக் காலத்தில் எல்லோரும் நம்பினார்கள். அதற்குக் காரணம், அப்போது சென் பீட்டர்ஸ்பேர்க் நகரமும், வேறு சில நகரங்களும் மட்டுமே போல்ஷெவிக் செம்படையினர் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் இருந்தன.
ரஷ்யாவின் பெரும்பான்மையான பகுதிகள், சார் மன்னனுக்கு ஆதரவான வெண் படையினர் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. அது மட்டுமல்லாது, செம்படையினரை விட, வெண் படையின் எண்ணிக்கையும், பலமும் பல மடங்கு அதிகமாக இருந்தது.
மத்திய ஆசியாவில் உள்ள துருக்கி மொழி பேசும் முஸ்லிம் மக்கள், போல்ஷெவிக் புரட்சியாளர்களை வரவேற்கவில்லை. அவர்கள் சார் மன்னனின் படைகளையும், போல்ஷெவிக் செம்படையினரையும் ஒன்றாகக் கருதினார்கள். அதனால், உள்ளூர் மக்களின் மனதை வெல்வதற்காக, லெனின் சுயநிர்ணயக் கோட்பாட்டை அறிவித்தார்.
மதத்தால் முஸ்லிம்களான மத்திய ஆசிய இனங்கள், தேசிய சுயநிர்ணய உரிமையை விட, மத உரிமைக்கான ஜிகாத் முக்கியம் என கருதினார்கள். பிரிட்டன் அந்த வாய்ப்பை தனக்கு சாதகமாக பயன்படுத்திக் கொண்டது. பெய்லி போன்ற உளவாளிகள் இந்தியாவில் இருந்து ஊடுருவினார்கள். ஜிகாத் போராட்டம் நடத்த விரும்பிய இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகளுக்கு, பிரிட்டன் ஆயுதங்கள் வழங்கி உதவியது.
(நன்றி: Setting the East Ablaze; Lenin's Dream of an Empire in Asia, by Peter Hopkirk)
 "உலகில் தமிழர்களுக்கு மட்டுமே இனப் பிரச்சினை இருப்பதாக" நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் தமிழ்த் தேசியவாதிகளை பல்கேரியாவுக்கு கூட்டிச் சென்று காட்ட வேண்டும்.
இங்கும் அதே இனப்பிரச்சினை. மொழி மட்டும் தான் வேறு. மற்றும் படி அரசியல் ஒன்று தான். அரசியல்வாதிகளின் பேச்சுகளும் கேட்டால் ஒரே மாதிரித் தான் இருக்கும்.
இலங்கையில் உள்ள சிங்களவர் - தமிழர் பிரச்சினையை விட பல்கேரிய இனப் பிரச்சினை இன்னும் மோசமானது எனலாம். அயல் நாடுகளும் சம்பந்தப் பட்டிருப்பதால் சிக்கலானது.
சுருங்கக் கூறின்: பெரும்பான்மை பல்கேரியர்களுக்கும், சிறுபான்மை துருக்கியருக்கும் இடையிலான பிரச்சினை. இலங்கையில் சிங்களவர் போன்று பல்கேரியர்களும் தமிழர் போன்று துருக்கியரும் ஒரே மாதிரியான அரசியல் கதையாடல்களை கொண்டுள்ளனர்.
துருக்கியர்கள், பல்கேரிய பேரினவாத ஒடுக்குமுறை பற்றி பேசுவார்கள். அதே நேரம், பல்கேரியர்கள் துருக்கியின் பிராந்திய வல்லரசு ஆக்கிரமிப்பு பற்றி பேசுவார்கள்.
அதை விட இருபதாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்ப காலத்தில் நடந்த இனப்படுகொலைகள், இனச் சுத்திகரிப்புகள் பற்றி இன்றும் நினைவுகூருகிறார்கள். அதற்காக நீதி கோரி ஜெனீவாவில் முறையிடுகிறார்கள்.
இன்றைகும் இன முரண்பாடுகளின் விளைநிலமான பால்கன் பிராந்தியத்திற்கு உங்களை வரவேற்கிறோம்! இனப் பிரச்சினை பற்றி தெரிந்து கொள்வோமா? நான் சொல்லத் இன்னும் தொடங்கவேயில்லை... எங்கே தலை தெறிக்க ஓடுகிறீர்கள்?
 பல்கேரியா தலைநகர், சோபியா நகர மத்தியில் அமைந்துள்ள மசூதி, ஐநூறு வருட காலப் பழமையானது. இப்போதும் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. சோபியாவில் வாழும் துருக்கி - இஸ்லாமிய சிறுபான்மையினர் மட்டுமல்லாது, அகதிகள், மாணவர்களும் அங்கு தினசரி தொழுகைக்காக வருகின்றனர்.
சுமார் ஐநூறு வருடங்களுக்கும் மேலாக, பல்கேரியா துருக்கி ஓட்டோமான் சாம்ராஜ்யத்தின் ஒரு மாகாணமாக இருந்தது. அந்தக் காலத்தில் இலட்சக் கணக்கான பல்கேரியர்கள் இஸ்லாமியராக மதம் மாறி இருந்தனர்.
ஓட்டோமான் ஆட்சியில் கிடைத்த சலுகைகளும், குறிப்பாக அரச பதவிகள் இஸ்லாமியருக்கு மட்டுமே ஒதுக்கப் பட்டமையும் மத மாற்றத்திற்கு ஒரு காரணம். அதனால், பெரும்பாலானவர்கள் துருக்கி மொழியை தாய்மொழியாக பேசி துருக்கியராக மாறி விட்டனர்.
இதைவிட "போமாக்" எனப்படும், பல்கேரிய மொழி பேசும் முஸ்லிம்களும் அங்கே வாழ்கிறார்கள். ஆனால் அந்த சமூகத்தினரின் எண்ணிக்கை மிகக் குறைவு. தொலைதூர மலைப் பிரதேசங்களில் வாழும் அந்த சமூகம், உலகில் அழிந்து வரும் சிறுபான்மை இனங்களில் ஒன்று.
துருக்கி எல்லையோரம் இருக்கும் தெற்குப் பகுதியில் துருக்கியரின் எண்ணிக்கை அதிகம். அந்தப் பிரதேசத்தில் வாழும் மக்கள் இப்போதும் துருக்கி மொழி மட்டுமே பேசுவதாகவும், பல்கேரிய மொழி பேசி கடையில் ஒரு பொருள் கூட வாங்க முடியாது என்று பல்கேரிய நண்பர் ஒருவர் தெரிவித்தார்.
வீட்டுக்கு வீடு வாசல் படி இருக்கும் என்ற மாதிரி, பல்கேரிய இனப்பிரச்சினைக்கும், இலங்கை இனப்பிரச்சினைக்கும் இடையில் எந்த வித்தியாசமும் கிடையாது. இரண்டு நாடுகளிலும் ஒரே கதை தான் நடக்கிறது. அதற்குக் காரணம், தேசியவாத அரசியல் சமூகங்களும், அது தொடர்பான தீர்க்கப் படாத பிரச்சினைகளும் தான். துருக்கி சிறுபான்மையினர் தனிநாடு பிரித்து தரச் சொல்லிக் கேட்பதாகவும், அதை துருக்கி ஊக்குவிப்பதாகவும் பல்கேரியர்கள் கூறுகின்றனர்.
பல்கேரிய பெரும்பான்மை இனத்தவரின் வாதம் இப்படி இருக்கிறது. தமது நாட்டில் உள்ள துருக்கியர்கள், இனத்தால் பல்கேரியர்கள் என்றும், துருக்கி மொழி பேசுவதால் வேறு இனமாக காட்டிக் கொள்வதாகவும் சொல்கிறார்கள். அதே நேரம் துருக்கி சிறுபான்மையினரின் வாதம் அதற்கு நேர் எதிரானது. பல்கேரியர்கள் பூர்வீகத்தில் துருக்கியரே என்றும், ஸ்லாவிய மொழி பேசுவதால் தம்மை வேறு இனமாக காட்டிக் கொள்வதாகவும் சொல்கிறார்கள்.
இரண்டு தரப்பினரும் சொல்லும் வாதங்களிலும், ஓரளவு உண்மையும் இருக்கிறது. அதே நேரம் மிகைப் படுத்தல்களும் உள்ளன. பண்டைய கால அரசியல் இன்றுள்ளதை விட மிகவும் மாறுபாடானது. இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் தேசியவாதம் அறிமுகமானது. அன்றிலிருந்து எல்லோரும் தேசியக் கற்பிதங்களை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
எண்பதுகளில் பல்கேரிய அரசியல் போக்கும் மாறிக் கொண்டிருந்தது. பூகோள அரசியல் மாற்றங்கள் காரணமாக, அந்நாட்டிலும் மெல்ல மெல்ல தேசிய இனப் பிரச்சினை தலைதூக்கியது. அயல்நாடான துருக்கி நேட்டோ உறுப்பினராக இருந்த படியால், பல்கேரியாவில் இருந்த துருக்கி சிறுபான்மையினர் நசுக்கப் பட்டனர். பல்கேரியாவுக்கு விசுவாசமாக இருப்பதாக நிரூபிக்க வேண்டும் என கோரப் பட்டனர். பல்கேரிய மொழிப் பெயர்களை சூட்டிக் கொள்ள நிர்ப்பந்திக்கப் பட்டனர். பல்கேரியாவுக்கு விசுவாசமில்லாதவர்கள் துருக்கிக்கு செல்லலாம் என அறிவிக்கப் பட்டது. அப்போது ஆயிரக்கணக்கான துருக்கியர்கள் அகதிகளாக வெளியேறி துருக்கிக்கு சென்றனர். ******
நாஸி ஜெர்மனியில் நடந்த பாராளுமன்ற எரிப்பு வழக்கில் துணிச்சலாக தனது தரப்பு வாதங்களை முன்வைத்து விடுதலையாகி உலகப் புகழ் பெற்ற கம்யூனிஸ்ட் டிமிட்ரேவ் ஒரு பல்கேரியா நாட்டுக்காரர். இரண்டாம் உலகப்போர் முடிந்த பின்னர் சோஷலிச பல்கேரியாவின் முதலாவது ஜனாதிபதியாக பதவியேற்றார். பல்கேரியாவில் அவரது காலம் பொற்காலம் என்று கூறலாம்.
பிரபலமான பல்கேரிய கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் டிமிட்ரோவ், சோஷலிச பல்கேரியாவின் 1949 ம் ஆண்டு காலமானார். மொஸ்கோ நகரில் உள்ள லெனின் சமாதி போன்று, பல்கேரியாவில் இந்த சமாதி கட்டப் பட்டு, டிமித்ரோவின் பூதவுடல் அங்கு வைக்கப் பட்டிருந்தது.
 பல்கேரியா முதலாளித்துவ- ஜனநாயக நாடான பின்னர், டிமித்ரோவின் பூதவுடல் அகற்றப் பட்டு எரிக்கப் பட்டது. 1999 ம் ஆண்டு, வலதுசாரிக் கட்சி ஆட்சியில் இந்த சமாதியையும் இடித்து விடுவதற்கு முடிவு செய்யப் பட்டது. அந்தத் திட்டத்திற்கு அரசாங்கத்தில் கூட எதிர்ப்பு இருந்தது.
ஒரு கருத்துக் கணிப்பில், மூன்றில் இரண்டு பங்கு மக்கள் சமாதி இடிக்கப் படுவதை விரும்பவில்லை. இருப்பினும், மக்களின் கடும் எதிர்ப்புக்கு மத்தியில், டிமிட்ரோவ் நினைவாலயம் நான்கு தடவைகள் குண்டு வைத்து தகர்க்கப் பட்டது. தற்போது அந்த இடத்தில் அப்படி ஒரு கட்டிடம் இருந்தமைக்கான எந்த சுவடும் இல்லை. பல்கேரிய தலைநகர் சோபியாவில் முன்பிருந்த கம்யூனிச காலத்து சிலைகளை எல்லாம் அகற்றி விட்டார்கள். அவற்றில் சிலவற்றை ஓரிடத்தில் வைத்து மியூசியம் ஆக்கி விட்டார்கள்.
அதற்கு அருகில் Socialist art museum என்ற பெயரில் கம்யூனிச எதிர்ப்பு ஓவியங்களை காட்சிக்கு வைத்திருக்கிறார்கள். அந்த ஓவியங்கள் 1989 ம் ஆண்டு முதலாளித்துவத்திற்கு திரும்பியதை கொண்டாடுகின்றன. அந்த வருடத்திற்கு முந்திய வரலாற்றை அழித்து விட விரும்புகிறார்களாம். *****
 தலைநகர் சோபியாவில் இருந்து வடக்கு நோக்கி சுமார் நூறு கிலோமீட்டர் தூரத்தில் Montana என்ற நகரம் உள்ளது. மலைகளும், பள்ளத்தாக்குகளும், நீரோடைகளும் கொண்ட அழகிய நகரம். இன்றைக்கும் பல ஐரோப்பிய நாடுகளில் இருந்து சுற்றுலாப் பயணிகள் வருகிறார்கள். அங்கு பண்டைய மனிதர்கள் வாழ்ந்த குகைகள் இருப்பதாக சொல்கிறார்கள்.
அங்கு ஒரு பல்கேரிய நண்பரின் விருந்தாளியாக தங்கி இருந்தேன். அந்த பல்கேரிய நண்பருக்கு ஆங்கிலம் ஒரு சொல் கூட தெரியாது. இந்த தொடர்பாடல் பிரச்சினை பற்றி சோபியாவில் இருந்து என்னை அங்கு அனுப்பி வைத்த நண்பரும் முன்கூட்டியே அறிவித்து இருந்தார். மொழிப் பிரச்சினையை தீர்ப்பதற்கு என்ன செய்யலாம் என்று என்னைப் போல் அவரும் யோசித்திருப்பார். என்னை அழைத்துச் செல்ல வந்த நேரம் "பிரெஞ்சு தெரியுமா?" என்று கேட்டார். நல்லவேளையாக எனக்கும் பிரெஞ்சு தெரிந்த படியால், இருவரும் பிரெஞ்சில் உரையாடினோம்.
இங்கே முக்கியமாக கவனிக்கப் பட வேண்டிய விடயம் ஒன்றுள்ளது. பல்கேரியா சோஷலிச நாடாக இருந்த காலத்தில் ஆங்கிலம் இரண்டாம் மொழியாக கற்பிக்கப் படவில்லை. அதற்குப் பதிலாக ரஷ்யன் கற்பித்தார்கள். 90 களுக்கு பிறகு தான் அதை நிறுத்தி விட்டு ஆங்கிலத்திற்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தார்கள்.
தொண்ணூறுகளுக்கு முன்னர், ரஷ்யன் இரண்டாம் மொழியாக இருந்தாலும், பாடசாலைகளில் இன்னொரு அந்நிய மொழியும் கற்பித்தனர். அது மாணவர்களின் சுய தெரிவாக இருந்தது. மூன்றாம் மொழியாக ஆங்கிலம், பிரெஞ்சு, ஜெர்மன், ஸ்பானிஷ் ஆகிய மொழிகளை கற்றனர். இதே தகவலை முன்னாள் சோஷலிச நாடுகளில் வாழ்ந்த பலர் சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன்.
 அவ்வாறு தான் எனது பல்கேரிய நண்பருக்கு பிரெஞ்சு பேசத் தெரிந்திருக்கிறது. ஓய்வு பெறும் வயதிலும் அவர் பிரெஞ்சை மறக்கவில்லை. எனக்கும் சரளமாக பிரெஞ்சு தெரியாது. கொஞ்சம் தான் தெரியும். ஆனால், அடிப்படை விடயங்கள் பற்றிய தொடர்பாடலுக்கு தேவையான அளவு பிரெஞ்சு தெரிந்தால் போதும். விராட்சா நகரில் ஒரு பெரிய அரச அச்சகம் இருந்தது. பல்வேறு வகையான அரச வெளியீடுகளை அங்கு தான் அச்சடித்தார்கள். 1990 ம் ஆண்டு வரையில், சுமார் 300 தொழிலாளர்கள் அங்கு வேலை செய்தனர். தொண்ணூறுகளில் "ஜனநாயகம்" வந்த பின்னர் உற்பத்தியை நிறுத்தி விட்டார்கள். விலை உயர்ந்த அச்சு இயந்திரங்களை, இந்திய நிறுவனம் ஒன்றுக்கு அடி மாட்டு விலைக்கு விற்று விட்டனர். தொன் கணக்கிலான கடதாசிகளை வீசி விட்டனர். அங்கு வேலை செய்தவர்கள் வேலையில்லாமல் நடுத் தெருவில் விடப் பட்டனர்.
அந்த தொழிலகத்தை நான் நேரில் சென்று பார்த்தேன். பாழடைந்த கட்டிடமாக, உள்ளே ஒன்றும் இல்லாமல் வெறுமையாக இருந்தது. ஜன்னல் கண்ணாடிகள் உடைக்கப் பட்டு, தரையெங்கும் கண்ணாடித் துண்டுகள் சிதறிக் கிடந்தன. நொறுங்கிய கண்ணாடித் துண்டுகள் போன்றது தான், அந்த நகரத்தில் வாழும் பெரும்பாலான தொழிலாளர்களின் நிலைமையும். அவர்களைப் பற்றி கவலைப்பட யாருமில்லை.
*****
|
|
