|
|
apneagr - 5 new articles
Θα φάμε τη σκόνη τους
 Ε ίναι απίθανο να σκεφτούμε την Ευρώπη χωρίς την Αφρική. Οπως είναι αδύνατο να τη σκεφτούμε χωρίς την Ασία, τουλάχιστον το δυτικό τμήμα της, αυτό που βρέχεται από τη Μεσόγειο και ορίζεται από τα Ουράλια. Η Ευρώπη ήταν πάντα εν μέρει και Αφρική. Οπωσδήποτε ήταν Βόρεια Αφρική. Επομένως, αυτό που πριν από τέσσερις δεκαετίες είχε πει ο Εκο, εν είδει μελλοντολόγου, ότι κάποτε η Ευρώπη θα γίνει Αφροευρώπη, είναι στην πραγματικότητα κάτι που γίνεται εδώ και μερικές χιλιάδες χρόνια. Και γίνεται με όλους τους δυνατούς τρόπους. Με τη γεωλογία, με τη βιολογία, με τις κλιματικές αλλαγές, ανθρωπογενείς και μη, με την ιστορία, με την οικονομία, με τις μετακινήσεις των πληθυσμών. Και το χρώμα της Αφροευρώπης του μέλλοντός μας δεν... είναι απαραίτητα το ειδυλλιακό πορτοκαλί με το οποίο χρωμάτισαν τον ελλαδικό ουρανό οι ακτίνες του ηλιοβασιλέματος που έπεφταν πάνω στα κύματα αφρικανικής σκόνης καθώς αυτά ταξίδευαν προς Βορρά, για να φτάσουν ποιος ξέρει πόσο μακριά, στα χωράφια της Ουκρανίας ή ακόμη και στις ακτές της Σκανδιναβίας. Το χρώμα της Αφροευρώπης θα είναι κάτι ανάμεσα στο εβένινο μαύρο, το βαθύ σοκολατί και το μπεζ των Αράβων, που είναι ό,τι πιο κοντινό στο χρώμα της άμμου που ταξιδεύει από τη Σαχάρα στην Ευρώπη.Οι γεωλόγοι λένε ότι σε μερικά εκατομμύρια χρόνια η Αφρική θα γίνει ένα με την Ευρώπη και η Μεσόγειος θα εξαφανιστεί ή θα κατακερματιστεί σε μικρές λίμνες και ποτάμια. Αλλά πιθανότατα τότε δεν θα υπάρχει το ανθρώπινο είδος, οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχούμε γι’ αυτό. Πριν ο χορός των ηπείρων τις φέρει στον θανάσιμο εναγκαλισμό, η Αφρική θα συνεχίσει να παίρνει την εκδίκησή της για όσα έχει υποστεί από την πολιτισμένη Δύση και δη την Ευρώπη. Θα τρώμε τη σκόνη τους με χίλιους δυο τρόπους. Τη σκόνη την κανονική, την αφρικανική, τη σκόνη της Σαχάρας, τα τρισεκατομμύρια κόκκους άμμου που ταξιδεύουν στην ατμόσφαιρα πριν πέσουν στο έδαφος, στις θάλασσες, στις λίμνες, στα ποτάμια, πριν διεισδύσουν στα ευαίσθητα ευρωπαϊκά πνευμόνια μας. Και τη σκόνη της μετανάστευσης, που φτάνει με τα κύματα της Μεσογείου στη Γαύδο, στη Λαμπεντούζα, στο Γιβραλτάρ, στην Πύλο, στη Μάλτα. Ανθρωπόσκονη ζωντανή, γεμάτη απελπισία και ελπίδα για επιβίωση. Και ανθρωπόσκονη νεκρή, σοροί χαμένες στον βυθό της θάλασσας, τροφή για τα ψάρια της, ή ξεβρασμένες στις ευρωπαϊκές ακτές, τροφή για τον υποκριτικό οίκτο και τις λευκές τύψεις μας. Η Σαχάρα έχει έκταση ελάχιστα μικρότερη από την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας. Αν βγάλει κανείς τη Ρωσία, για την οποία η ευρωπαϊκή ηγεσία ευχαρίστως θα ξανάγραφε τη γεωγραφία για να την εξαιρέσει από τη Γηραιά Ηπειρο, η Ευρώπη είναι μικρότερη από τη Σαχάρα. Κι αν περιοριστούμε στην Ε.Ε., που κουνάει απειλητικά το δάχτυλο σε όλο τον κόσμο, και στην Αφρική, για τις καραβιές μεταναστών που θέλει να εγκλωβίσει κάτω από τη Σαχάρα, έχει λιγότερη και από τη μισή έκταση της ερήμου που απλώνεται από τον Ατλαντικό μέχρι την Ερυθρά και από τη Μεσόγειο μέχρι την τροπική ζώνη. Μια χαρά βολεύεται η Ευρώπη από το γεγονός ότι η Σαχάρα λειτουργεί σαν το πρώτο τείχος θανάτου για τα εκατομμύρια Αφρικανών που αποτολμούν να τη διασχίσουν για να φτάσουν στη θάλασσα και τις ευρωπαϊκές ακτές της, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα δεινά που τους καταδίκασαν αιώνες ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας και διεθνούς νεοαποικιοκρατίας. Δουλέμποροι, κάψα και σκόνη κάνουν το πρώτο ξεσκαρτάρισμα στην ανθρωπόσκονη που κυλάει με επιμονή και απελπισία προς τη σκατόψυχη ήπειρο. Δείτε την ταινία «Io Kapitano» για μια ρεαλιστική απεικόνιση αυτού που ήδη ξέρουμε, αλλά προσποιούμαστε πως δεν ξέρουμε. Πάντως τα νέφη και τα ρεύματα της ανθρωπόσκονης θα συνεχίσουν να ταξιδεύουν από την υποσαχάρια Αφρική προς την Ευρώπη με την ίδια συχνότητα και πυκνότητα που θα μας επισκέπτονται τα νέφη της αφρικανικής σκόνης. Κίτρινα, πορτοκαλί ή γκρίζα. Η ηγεσία της Ε.Ε. πάσχει από βαριά ναρκισσιστική διαταραχή η οποία δεν της επιτρέπει να δει πως εδώ και δεκαετίες τρώει τη σκόνη όλων και μοιραία θα φάει και της Αφρικής. Χάνει όλα τα στοιχήματα που βάζει η ίδια με τους άλλους και με τον εαυτό της. Οχι μόνο δεν πρόκειται να γίνει η πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου, όπως αυτάρεσκα διακηρύσσει, αλλά πιθανότατα θα συρρικνωθεί σε μια περιφέρεια του καπιταλιστικού σύμπαντος, χάνοντας από συμμάχους, εχθρούς και πρώην υποτελείς. Εχει χάσει προ πολλού έναντι της αμερικανικής υπερδύναμης, στης οποίας την τυχοδιωκτική στρατηγική επεμβάσεων και αποσταθεροποίησης προσδέθηκε με προθυμία εδώ και 30 χρόνια, από την εποχή του πρώτου πολέμου στον Κόλπο. Εχει χάσει έναντι της Ασίας και δη της Κίνας, στο φτηνό εργατικό δυναμικό της οποίας είδε την ευκαιρία ενός κερδοφόρου βιομηχανικού αποικισμού, αλλά τώρα διαπιστώνει με τρόμο ότι έχει αποικιστεί η ίδια από τη μακρινή βιομηχανική αποικία της, ενώ στο μεταξύ έχει μετατρέψει την ίδια την Ευρώπη σε παραγωγική έρημο. Η ηγεσία της Ε.Ε. χάνει φυσικά και έναντι της Ρωσίας, όχι μόνο στην καθ' εαυτήν στρατιωτική αναμέτρηση στην Ουκρανία, αλλά και στη διεθνή γεωπολιτική και οικονομική επιρροή, καθώς μετέτρεψε σε συμμάχους του Πούτιν χώρες που καλύπτουν σχεδόν το ήμισυ του πλανήτη και του πληθυσμού του. Η Ευρώπη χάνει και έναντι του αραβικού και ισλαμικού κόσμου και δεν της έχει απομείνει ψήγμα ηθικού πλεονεκτήματος, όσο σέρνεται πίσω από την ισραηλινή στρατηγική γενοκτονίας στη Γάζα. Και τώρα, έρχεται η σειρά της Αφρικής. Η Ευρώπη θα φάει πιθανότατα κι αυτής, της πιο ταλαιπωρημένης και λεηλατημένης ηπείρου, τη σκόνη. Προς το παρόν, τρώμε την ανθρωπόσκονή της. Πάνω από 11 εκατομμύρια Αφρικανοί, οι Afropeans, ζουν ήδη στις χώρες της Ε.Ε. και θα αυξάνονται όσοι φράχτες κι αν υψωθούν, όσοι άνθρωποι κι αν πνιγούν στη Μεσόγειο. Αυτοί οι άνθρωποι είναι ένας ανοιχτός δίαυλος ανταλλαγής πόρων, τεχνογνωσίας, πλούτου, κουλτούρας. Αργά ή γρήγορα, η ήπειρος των 54 κρατών, του 1,4 δισ. κατοίκων, με τον πιο νεανικό πληθυσμό από κάθε περιοχή του πλανήτη, με τους πιο ανεκμετάλλευτους φυσικούς πόρους, θα πάρει το αίμα της πίσω. Οχι απαραίτητα με νέο αίμα, αλλά με τον ζήλο της νεοφώτιστης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Με τις δικές της νέες δυνάμεις και όχι με τα υπολείμματα της αποικιακής λεηλασίας και φιλανθρωπίας. Αργά ή γρήγορα, οι έσχατοι έσονται πρώτοι. Και θα φάμε τη σκόνη τους. Αυτό ίσως είναι και κάποια μορφή ιστορικής δικαιοσύνης. Με δεδομένο ότι οι έσχατοι ήταν κάποτε πρώτοι και η Αφρική είναι η κοιτίδα του είδους μας. Η σκόνη της κυλάει στο DNA όλων μας. ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ Κλείνω τα μάτια Μόνο για μια στιγμή, και η στιγμή περνά Ολα μου τα όνειρα Περνούν μπροστά από τα μάτια μου, με περιέργεια Σκόνη στον άνεμο Δεν είναι παρά σκόνη στον άνεμο
Το ίδιο, παλιό τραγούδι Σταγόνα στον ωκεανό Ο,τι κάνουμε Συντρίβεται στο έδαφος, κι ας αρνούμαστε να το δούμε Σκόνη στον άνεμο Δεν είμαστε παρά σκόνη στον άνεμο
Μην περιμένεις Τίποτα δεν κρατά για πάντα, εκτός απ' τη γη και τον ουρανό Ξεγλιστράει Και όλα σου τα λεφτά δεν μπορούν ν' αγοράσουν ούτε λεπτό παραπάνω
Σκόνη στον άνεμο Δεν είμαστε παρά σκόνη στον άνεμο Τα πάντα είναι σκόνη στον άνεμο Σκόνη στον άνεμο Kansas, «Dust in the wind» (στίχοι και μουσική Kerry Livgren, άλμπουμ Point of Know Return, 1977) από ΚΙΜΠΙ      Πέθανε γιατί ήταν "χοντρή".Το 14χρονο κορίτσι δεν πέθανε γιατί ήταν άρρωστη. Δεν πέθανε σε δυστύχημα. Δεν πέθανε γιατί ήταν αυτόχειρας. Πέθανε γιατί ήταν ‘χοντρή’. Έτσι την αποκαλούσαν οι συμμαθητές της. Έτσι και χειρότερα. Πολύ χειρότερα που δεν θα τα αναφέρουμε καν. Είναι ασύλληπτα χυδαίοι οι χαρακτηρισμοί που εφευρίσκει ο ανθρώπινος νους προκειμένου να τρομοκρατήσει, να προπηλακίσει, να εξευτελίσει. Λίγο πολύ που όλοι τους ξέρουμε. Τους ξέρουμε, τους έχουμε ακούσει, τους... έχουμε υποστεί, έχουμε κάνει αγώνα να προστατέψουμε εμάς και τα αγαπημένα πρόσωπα.Μάταια. Η δολιότητα, η αθλιότητα, ο ρατσιστικός λόγος είναι πιο δυνατός και νικάει τις καλές μας προθέσεις. Είδα τη φωτογραφία της Γωγώς – τι πανέμορφο κοριτσάκι! Ένα κουκλίστικο πρόσωπο ένα χαμόγελο μέλι, δυο ματάκια όλο αθωότητα και καλοσύνη. Το εφηβικό της σώμα ίσως είναι ‘λίγο παραπάνω κιλά’. ‘Λίγο παραπάνω κιλά’. Ο ευγενικός τρόπος να εκφράσεις κάτι, μπορεί να είναι εξίσου κακοποιητικός με όλους τους άλλους. ‘Λίγο παραπάνω κιλά’ σημαίνει ‘χοντρός’ στο πιο κόσμιο. ‘Λίγο παραπάνω κιλά’ σημαίνει δεν είσαι αυτό που πρέπει να είσαι με βάση τις κοινωνικές νόρμες. Δεν είσαι αποδεκτός, δεν είσαι ελκυστικός, δεν ανήκεις στην ελίτ των καλλίγραμμων. Είσαι λούζερ, πρέπει να ντύνεσαι και να φέρεσαι ανάλογα. Πρέπει να είσαι ταπεινός μη σε πιάσουν στο στόμα τους οι συμμαθητές σου. Να φέρεσαι δουλικά για να μην σε εξευτελίσουν. Να προσπαθείς να περάσεις απαρατήρητος για να μη σε στριμώξουν σε κανένα καμπινέ και σού κάνουν τα μαρτύρια. Να μην υπάρχεις, να μην αναπνέεις, να γίνεσαι ένα με τον τοίχο για να σωθείς, να γλιτώσεις, να επιβιώσεις. Να ντύνεσαι ανάλογα για να μην προκαλείς τη χλεύη. Σκούρα ρούχα, ράσα μέχρι το γόνατο, μακριά μανίκια στο κατακαλόκαιρο, μπάνια στη θάλασσα ή με το μονοκόμματο το κατίμαυρο ή καθόλου. Καλύτερα καθόλου: μην προσβάλεις και την αισθητική του κάθε μαλάκα που παίζει ρακέτες πάνω στο κεφάλι σου. Η Γωγούλα πέθανε σε ένα χειρουργικό κρεββάτι. Παρά το νεαρότατο της ηλικίας της που απαγόρευε μια τέτοια εγχείρηση, εκείνη έπεισε τους γονείς της να κάνει μπαλονάκι. Ήταν 14 χρονών αλλά βιαζόταν. Ήθελε να ζήσει, ήθελε να χαμογελάσει, ήθελε να μην ξυπνάει κάθε μέρα με τον τρόμο του μπούλινγκ στο αφράτο κορμάκι της. Έπρεπε να γλιτώσει αυτό το μαρτύριο μια ώρα αρχήτερα. Γιατί κάποιοι την τιμωρούσαν σκληρά. Μόνο και μόνο επειδή είχε ‘λίγα κιλά παραπάνω’. Να γιατί μερικοί από μας συγκρουόμαστε ευθέως με τον ρατσιστικό λόγο των θεατρικών επιθεωρήσεων. Η δημόσια διαπόμπευση δεν είναι χιούμορ, δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι χιούμορ. ‘Κουσούρια’ τα λένε αυτά ακόμα και σήμερα μερικοί θεατρίνοι που διαπρέπουν στο σπορ. Κουσούρια από το τουρκικό ‘kusur’ που σημαίνει αναπηρία, μειονέκτημα, ακόμα και ομοφυλοφιλία. Επί προσωπικού, πολλοί από μας δίνουμε έναν αγώνα να παύσει ο κακοποιητικός λόγος στις θεατρικές επιθεωρήσεις. Κι είναι αυτός ένας από τις βασικότερες αιτίες που βρίσκομαι στα δικαστήρια με τον Μάρκο Σεφερλή. Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως δεν είναι δυνατόν να επικαλούμαστε τον Αριστοφάνη στον 21ο αιώνα. Ούτε τις παλιές ταινίες με τον Ρίζο, την Γεωργία Βασιλειάδου, τον Χρήστο Ευθυμίου και την Ταυγέτη: περιπτώσεις εξαιρετικών ηθοποιών που τυποποιήθηκαν σε ρόλους που είχαν σχέση με την εξωτερική τους εμφάνιση. Πάνε αυτά περάσανε, τέλος. Προχωράμε σε καινούργιες εποχές με νέους κώδικες επικοινωνίας, με νέες αντιλήψεις, με νέο χιουμορ ολόφρεσκο χωρίς τα δεκανίκια του ρατσισμού και της οπισθοδρόμησης. Για τον θάνατο της Γωγούλας δεν ευθύνεται μόνο ο γιατρός. Οι ένοχοι είναι πολλοί. Είναι οι συμμαθητές που με την σκληρότητα τους, έσπρωξαν το κορίτσι στα όρια του - και πέρα από αυτά. Γιατί υπάρχει σκληρότητα, μη γελιόμαστε. Και παιδική και εφηβικη. Δεν είναι όλα τα παιδιά αγγελούδια όπως θέλουμε να τα παρουσιάζουμε. Ούτε ισχύει η δικαιολογία ‘ε παιδιά είναι, τι να κάνουμε τώρα’. Όταν βλέπεις ένα δεκάχρονο να γρονθοκοπεί τον πιο αδύνατο, να προπηλακίζει τον μικρότερο, να βασανίζει το ζωάκι – καμιά δικαιολογία δεν είναι αρκετή. Τα παιδιά γίνονται βασανιστές γιατί μεγάλωσαν έτσι. Γνώρισαν τη βία, λεκτική και σωματική, μέσα στην οικογένεια. Είδαν τον μπαμπά να χτυπάει τη μαμά, έφαγαν ξύλο από το περιβάλλον, έγιναν σκουπίδι.. Και κάπως, κάπου έπρεπε να ξεσπάσουν. Φταίνε οι γονείς που ρωτάνε το παιδί τους αν έπεσε θύμα μπούλινγκ, αλλά σπανίως αν το ίδιο άσκησε μπούλινγκ. Λες και πρέπει να προστατέψεις μόνο το δικό σου παιδί κι όχι τα άλλο παιδιά από το δικό σου. Η νεκρή Γωγούλα είχε ένα κουκλίστικο πρόσωπο ένα χαμόγελο μέλι, δυο ματάκια όλο αθωότητα και καλοσύνη. Έχουμε όλοι ευθύνη να προστατέψουμε την επόμενη Γωγώ. Το χρωστάμε στη μνήμη του 14χρονου κοριτσιού που έφυγε από τη ζωή μόνο και μόνο γιατί είχε ‘λίγο παραπάνω κιλά’. *The girls Cahen d'Anvers, Πιερ Ωγκύστ Ρενουάρ γράφει η Έλενα Ακρίτα Τα social media είναι μαγικά: κάνουν τα τρολ ανθρώπους και τους ανθρώπους τρολ Το καταφέραμε κι αυτό, με την δύναμη της διασύνδεσης, της διασποράς και της καταγγελίας που προσφέρουν με το αζημίωτο τα social media. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να γίνει διάσημο ένα πρόσωπο όπως η κυρία Λατινοπούλου – που μέχρι προχθές αγνοούσαμε την ύπαρξή της – πολύ πιο πέρα από το στάνταρ ποιμνίο που έχει κερδίσει ως influencer και... ως φιλόδοξη πολιτεύτρια της νέας, ανανεωμένης δεξιάς του χειρίστου είδους. Όχι, μπράβο μας. Παραφράζοντας ένα παλαιότερo σλόγκαν για τις υπερφυσικές ιδιότητες των Μέσων γενικώς, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα social media είναι μαγικά: κάνουν τα τρολ ανθρώπους και τους ανθρώπους τρολ. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για πραγματικό πρόσωπο ή για...κατασκευή, αν το τρολ είναι έμμισθο ή άμισθο, ψευδώνυμο ή επώνυμο, στρατευμένο ή μη. Η δουλειά του, το χόμπι του, το βίτσιο του, δεν είναι το άνοιγμα διαλόγου, είναι η προβοκάτσια, στην οποία εμείς αντανακλαστικά τσιμπάμε πριν την φάμε αμάσητη. Δεν έχει σημασία αν η πρόκληση είναι αληθινή ή ψευδής, ούτε το αν έχουμε δίκιο (πάντα έχουμε, εξάλλου). Ο χλευασμός καταλήγει πάντα εις βάρος μας, εμάς των αθώων χρηστών που προκειμένου να διακηρύξουμε για άλλη μια φορά την ηθική και ιδεολογική μας ανωτερότητα, λειτουργούμε ως διακινητές πάσης φύσεως μισαλλόδοξων σπαραγμάτων – υλικό με το οποίο χτίζονται πλέον οι καριέρες των «αμφιλεγόμενων» σταρ της σύγχρονης αντίδρασης. Και επίσης στρώνουμε τον δρόμο για τον εξαγνισμό και την αναβάθμιση κάθε φαιδρής τηλεπερσόνας που μυρίζεται ψητό και μπαίνει στο κόλπο πουλώντας τρεντίλα και ευαισθητοποίηση. Όλοι έχουμε ανάγκη να κράξουμε, να καταγγείλουμε, να ρίξουμε νερό στο μύλο μιας γενικευμένης και αέναης «μανούρας». Γι’ αυτό και συχνά την πατάμε και γινόμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι.Παλιό το κουσούρι, αν αυτό μπορεί να είναι μια παρηγοριά. Έχω κρατήσει ένα καίριο ίσως για την περίπτωση, αλλά και γενικώς, απόσπασμα που είχα πετύχει (στα αγγλικά) από τον επίλογο του βιβλίου του Αντρέ Ζιντ “Paludes” (είδα ότι έχει μεταφραστεί και στα ελληνικά με τον τίτλο «Τέλματα» αλλά είναι εξαντλημένο και δυσεύρετο), το οποίο κυκλοφόρησε το 1895: Από όλους τους διανοητικούς ψυχαναγκασμούς στον κόσμο, ένας από τους πιο ενοχλητικούς είναι η ανικανότητα του αναγνώστη να αποδεχτεί απλώς κάθε πρόταση όπως του παραδίδεται. Παίρνει στα σοβαρά τα σημεία όπου αστειεύεσαι, ενώ όταν του απευθύνεσαι με απόλυτη σοβαρότητα και ειλικρίνεια, σκάει ένα βαθυστόχαστο χαμόγελο και αναφωνεί: ‘Χα, το έπιασα το αστείο!’… Είναι σα να μην μπορεί να παραδεχτεί ότι οι άνθρωποι είμαστε ένα ακαθόριστο μίγμα γέλιου και μελαγχολίας, όπως μια μέρα με μερική συννεφιά. Επιστρέφοντας στη φασαρία που έγινε με αφορμή τις δηλώσεις της Σαλονικιάς πολιτεύτριας («Στόχος μου είναι οι Θεσσαλονικείς να αποκτήσουν την αίγλη που τους αρμόζει», δηλώνει) που αγωνίζεται για την πατρίδα, την θρησκεία, την οικογένεια και τις μασχάλες και κατάφερε να γίνει το πρόσωπο των ημερών, σκεφτόμουν ότι εσχάτως στρέφεται όλο και συχνότερα η συζήτηση σε ζητήματα περί του body shaming. Πέρα από το δίκαιο των αντιδράσεων όμως (εννοείται ότι όταν πετάς τούβλα που δεν στεκόντουσαν στην κουβέντα ούτε πριν από έναν αιώνα, θα υπάρξουν αντιδράσεις) έχω την αίσθηση πως, ό,τι κι αν λέμε δημόσια, μας τρώει ενδόμυχα φέτος όλους λίγο-πολύ, μια κοινή αγωνία, επιφανειακή και υπαρξιακή συγχρόνως. Πώς θα εμφανιστούμε ανέμελοι και ημίγυμνοι (ή και γυμνοί) στις παραλίες, κουβαλώντας όχι μόνο την χλαπάτσα αλλά και τις φοβίες και τις ανασφάλειες που μας κληροδότησαν τα λοκντάουν; Από την άλλη βέβαια, η επιθυμία αναψυχής είναι τόσο έντονη, που το body shaming (είτε εις βάρος των άλλων είτε του εαυτού μας) δεν θα είναι ανάμεσα στις προτεραιότητες των φετινών διακοπών. γράφει ο Δημήτρης Πολιτάκης
 Το Πτωχευτικό θα κάνει την Ελλάδα αγνώριστη… Λαύρος ο ντόκτορ, τα χώνει:
«Τι μαλάκες ρε φίλε οι Αμερικάνοι! Αντί να σπρώξουν εξήντα-εβδομήντα δισεκατομμύρια στη Lehman Brothers για να επιπλεύσει την άφησαν να βουλιάξει και το πλήρωσαν δύο τρισεκατομμύρια. Ενώ με εξήντα-εβδομήντα δισεκατομμυριάκια, το πάρτυ θα συνεχιζόταν μια χαρά…»
Κρατείστε το αυτό με το πάρτυ, θα... το βρούμε μπροστά μας πιο κάτω. Πριν το συναντήσουμε ωστόσο, θα ήθελα να σημειώσω ότι σε αντίθεση με τα περί του αντιθέτου γραφόμενα, εκτός από τον Έλβις ζει και η Θάτσερ. Και μάλιστα όχι μόνο ζει αλλά βασιλεύει κιόλας. Αν όχι στη Βολιβία και στη Χιλή, όπου σήκωσαν κεφάλι τα κουμμούνια, τουλάχιστον στην Ελλαδάρα όπου το νομοσχέδιο για το Πτωχευτικό κράτησε ψηλά τη σημαία του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Κι έθεσε τις βάσεις για ένα γρήγορο, για ένα ταχύτατο, για ένα αστραπιαίο πέρασμα στην κοινωνία του ενός τρίτου! Το όποιον σε απλά μαθηματικά, απ’ αυτά που μαθαίνουν στα σχολεία των εικοσιπέντε μαθητών ανά τμήμα, μας κάνει κάτι ως εξής:
Δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, το ξέρω, αλλά και το 2010 δυσκολευόσασταν εξίσου να πιστέψετε όσους σας λέγανε ότι η ελληνική κοινωνία θα πέρναγε από το μοντέλο all inclusive στην παραλλαγή δύο τρίτα. Από εκεί δηλαδή που για όλους ή σχεδόν όλους υπήρχε ολίγη μοίρα στον ήλιο, ξαφνικά το ένα τρίτο βρέθηκε στη σκιά. Μη σου πω στο πήχτρα, το μαύρο σκότος…
Όλα αυτά τα ανωτέρω τα σκεπτόμουνα προχτές που κουβέντιαζα με το φίλο μου τον Βαγγέλη (ας τον πούμε Βαγγέλη) σε γνωστό καφέ της πατρίδος μου, των Τρικάλων. Είχα πάει να δω τη μαμά, βγήκα και για καφέ με τη μασκούλα, να με βλέπει ο Χαρντ και να γίνεται χάρντερ ένα πράγμα! Και κουβεντιάζαμε με τον Βαγγέλη. Και γύρισε και εξέφρασε την απορία: «Καλά ρε Χρήστο, εγώ κι εσύ δεν τα έχουμε και τόσο καλά με την κυβέρνηση. Γνωστό αυτό. Αυτοί που τους ψήφισαν και ελπίζανε και ονειρεύονταν και τώρα θα τους έρθει κατακούτελα το Πτωχευτικό, δεν θα αντιδράσουν;» «Τι να σου πω Βαγγέλη μου», του απάντησα. «Λογικά, όση πλύση εγκεφάλου κι αν τους κάνουν τα MME, άμα τρυπήσει η τσέπη τους και πάει βόλτα το σπίτι τους θα αντιδράσουν. Αλλά δεν είμαι και απολύτως σίγουρος…» «Αυτοί οι τύποι είναι που θέλανε να συνεχιστεί το πάρτυ», επέμεινε ο Βαγγέλης, θυμίζοντάς μου την ιστοριούλα με τον γιατρό και τη Lehman Brothers. «Αυτοί ακριβώς οι τύποι περίμεναν λαγούς με πετραχήλια και τώρα τρώνε το τσιβί. Εγώ λέω ότι θα αντιδράσουν και θα αντιδράσουν και άσχημα κιόλας. Για να μην ξεχνάς εδώ τα τοπικά, σου θυμίζω ότι στον Μαγκούλη δεν την είχαν πέσει ούτε αριστεροί ούτε δεξιοί. Παλιοί του σύντροφοι απ’ την ΠΑΣΟΚάρα την είχαν πέσει, όταν είδαν πως το πάρτυ ψόφησε. Έχω την εντύπωση πως και οι γαλάζιοι ψηφοφόροι θα αντιδράσουν αναλόγως»! Διατηρώντας τις αμφιβολίες μου, του είπα να βάλουμε ένα στοίχημα. Ένα ευρώ εγώ ότι δεν θα προκύψει κοινωνική έκρηξη κι ένα ευρώ ο Βαγγέλης ότι θα σκάσει το ηφαίστειο. Του χρόνου τέτοια εποχή, αν μας αφήσει ήσυχους ο κορωνοϊός, θα ξέρουμε ποιος κέρδισε το έπαθλο… γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης  Εσύ θα φταις! Πάλι εσύ θα φταις!
Μ ε λίγα λόγια:
Δεν φταίει που δεν πήραμε μέτρα το καλοκαίρι στις πύλες εισόδου της χώρας. Δεν φταίει που ανοίξαμε τα σχολεία με τα παιδιά το ένα πάνω στο άλλο, που δεν βρήκαμε αίθουσες, που δεν πήραμε όσους καθηγητές χρειαζόμαστε, που δεν πήραμε όσο προσωπικό καθαριότητας χρειαζόμαστε, που φτάσαμε τέλος Αυγούστου να συζητάμε αν θα δοθούν μάσκες στα παιδιά ή όχι, που δεν κάνουμε τεστ στους εκπαιδευτικούς. (Σήμερα από γινάτι βγήκαν στους δρόμους). Δεν φταίει που δεν έχουμε προσλάβει επαρκές και... εξειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, που δεν έχουμε προετοιμάσει τις ΜΕΘ, που δεν έχουμε εντάξει τη πρωτοβάθμια στη μάχη, που δεν έχουμε βάλει στη συνταγογράφηση τα τεστ (γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό κι αυτοί από γινάτι βγήκαν σήμερα στους δρόμους) Δεν φταίει που στα ΜΜΜ ο ένας είναι πάνω στον άλλον. Που τα δρομολόγια στο μετρό γίνονται κάθε 10 λεπτά.
Δεν φταίει που έξι μήνες κοιτάμε το ταβάνι και το κουβεντιάζουμε. Όχι! Τίποτα από όλα αυτά δεν θα φταίει. Εσύ θα φταις! Πάλι εσύ θα φταις! Ένα έχω να σας πω: Φοράτε μάσκα. γράφει η Tάνια Καραγιάννη (fb)
 More Recent Articles |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
